Altijd al vrouw

In België kent iedereen Bo Van Spilbeeck ondertussen wel en ook in Nederland zal deze naam zeker een belletje laten rinkelen. Zeker sinds december 2018, wanneer VTM journalist Boudewijn Van Spilbeeck aankondigt door het leven te willen gaan als vrouw. Vaarwel Boudewijn, welkom Bo.

In Eindelijk Vrouw volgen we Bo vanaf haar transitie, maar blikken we ook terug naar het verleden. Wanneer de eerste gevoelens van genderdysforie naar boven kwamen en hoe fijn het was om ongemerkt op feestjes zich te kunnen verkleden als vrouw. Want dat hoorde erbij. Maar ook de innerlijke strijd komt in de spotlight te staan. Dat innerlijke verlangen om vrouw te zijn, maar wat dan met de kinderen? Wat dan met de partner en wat met die baan op de nationale televisie? De tijdsgeest speelt ook een belangrijke rol in Bo’s verhaal. Je ziet hoe de maatschappij twintig jaar geleden niet klaar is om een gendervrouw op de beeldbuis te ontvangen.

Eindelijk vrouw is een hartverscheurend verhaal op alle vlakken. Er is Bo’s strijd om te mogen zijn wie ze eigenlijk altijd is geweest. Het is het verhaal van een mooie, sterke vrouw die wil losbreken uit de mal waar ze verkeerdelijk in geboren werd. Een biologische fout, die verstrekkende gevolgen heeft. Decennialang moeten ontkennen wie je werkelijk bent. Moeten vechten om je rechtmatige plekje in de wereld op te eisen. Maar niet alleen Bo’s verhaal is hartverscheurend. Als lezer kan je niet anders dan je ook verplaatsen in de schoenen van Marianne, Bo’s echtgenote en hun kinderen. Opeens is die mooie, knappe man waar je zoveel van hield weg en krijg je een mooie, sterke vrouw in de plaats. De tranen rolden tijdens het lezen meermaals over de wangen. Wat ontzettend moeilijk voor alle spelers in dit verhaal.

Langs de andere kant is het ook een hartverwarmend verhaal. Een verhaal over hoop en grenzeloze liefde. Over de sprong durven wagen en als een vlinder uit je cocon breken. Over de wereld durven tonen wie je werkelijk bent. Maar de kracht van het verhaal zit hem in het team rond Bo. Zijn gezin, zijn vrienden, zijn familie… een eenheid. Het is het verhaal van Marianne, die duidelijk vecht om het verlies van haar echtgenoot, maar ook als een echte leeuwin naast haar partner blijft staan. Het is het verhaal van kinderen die hun vader kwijt raken, maar hem terugvinden in een iets andere gedaante. Het is het verhaal van aanvaarding, verandering, maar vooral respect en onmetelijke liefde.

Na een jarenlang gevecht is de uiteindelijke coming out en het transitie verhaal behoorlijk rooskleurig in beeld gebracht. Een positief en hoopvol verhaal om te lezen. Hoewel de vraag tijdens het lezen soms toch wel speelde. Is het allemaal zo positief? Waren er geen momenten van wanhoop en twijfel, eens de trein vertrok? Waren er geen woordwisselingen of momenten dat alles donker was. Hier schuilt ook een stukje van de sterkte van Eindelijk vrouw. Bo vertelt haar verhaal, haar emoties, haar ervaringen. Ze belicht een stukje de reacties van haar gezin, maar op een erg integere manier. Iets waar je als lezer alleen maar respect voor kan hebben. Ook hier weer voel je de liefde voor elkaar van de pagina’s spatten.

Eindelijk vrouw is een baanbrekend boek. De coming out van Bo heeft heel wat teweeggebracht binnen de transwereld en hopelijk weet dit boek nog heel wat mensen te bereiken. Anderen die zich opgesloten voelen in het verkeerde lichaam, die hoop en moed kunnen krijgen door dit verhaal. Maar ook cis-lezers, die zo meer inzicht kunnen krijgen in genderdysforie en transities. Hopelijk kan dit boek verder bijdragen om het taboe hierrond te doorbreken.

Bo mag trots zijn, niet alleen op de prachtige vrouw die ze is. Maar ook op het hoopvolle, krachtige, integere boek dat ze schreef. Als vrouw zijnde kan deze recensent alleen maar diep buigen voor deze “grand dame.”