Feelgood die donkere onderwerpen niet uit de weg gaat

Emily Henry is geen onbekende naam in het YA-genre. Met onder meer A Love That Split the World en A Million Junes verdiende ze haar strepen in het magisch realisme. Maar met Stranddagboek slaat ze een compleet nieuwe weg in, namelijk die van het volwassen feelgood-segment.

Stranddagboek is een zomers verhaal over feelgoodschrijfster January Andrews en literair auteur Augustus Everett. Op de middelbare school waren ze al rivalen in de lessen literatuur en nu blijken ze plots na al die jaren buren te zijn tijdens een lange zomer. Wat ze niet weten van elkaar is dat ze allebei te kampen hebben met een serieuze writer's block en dat de uitgevers hen op de hielen zitten voor hun nieuwste manuscript. Tijdens de zomer blijven hun paden kruisen. Terwijl hun vriendschap zich langzaam begint te ontwikkelen besluiten ze elkaar uit te dagen. Augustus zal een luchtige romance met een happy ending schrijven en January moet het onderste uit de kan halen om een literair meesterwerk neer te pennen. Om elkaar te helpen zullen ze tweewekelijks excursies ondernemen om de ander meer te leren over het genre waarin ze gespecialiseerd zijn.

Hoewel de korte inhoud doet vermoeden dat Stranddagboek een luchtig en licht tussendoortje is op warme zomerdagen, zelfs neigend naar chicklit, blijkt niets minder waar te zijn. Het verhaal is natuurlijk een feelgood romance, maar het snijdt ook enkele donkere topics aan. Zowel January als Augustus worden achtervolgd door spoken uit hun verleden en tijdens hun schrijfproces en de ontwikkeling van hun vriendschap komen er heel veel onverwerkte emoties naar boven.

January werd bij het overlijden van haar vader plots geconfronteerd met zijn dubbelleven en moet in het reine komen met zichzelf en de persoon die ze dacht te zijn. Augustus op zijn beurt heeft een moeilijke jeugd en een zware teleurstelling in zijn volwassen leven te verwerken.

De kracht van Stranddagboek schuilt zonder twijfel in de dynamiek tussen de twee hoofdpersonages. De dialogen tussen January en Augustus zijn doorspekt met sarcastische opmerkingen, goed doordachte grapjes en woordspelingen die aanvoelen als een goedbedoeld steekspel met een erg hoog entertainmentgehalte. Luidop grinniken bij het lezen van de interacties tussen de twee auteurs is een gegarandeerd neveneffect bij het lezen.

Het verhaal grijpt de lezer vast en laat pas op de allerlaatste pagina los. Ook de afwisseling tussen de scènes zorgt ervoor dat het verhaal nooit voorspelbaar of saai wordt. Het ene moment loop je romantisch over een kermis, terwijl je het volgende moment over het kerkhof struint en een rouwende vrouw interviewt over een dodelijke sekte waar ze deel van uitmaakte. Het hele boek door worden de lichte, leuke zaken van het leven afgewisseld met de donkere, duistere keerzijde van de medaille.

Als boekenwurm zijnde zal het verhaal je sowieso aantrekken. Het hele schrijfproces komt uitgebreid aan bod en het voelt als het ware alsof je als lezer eens een blik achter de schermen mag werpen. Waar worstelt een auteur zoal mee? Wat zijn de geheime struikelblokken en waar haalt men zijn inspiratie vandaan? Een boek over boeken, daar kan weinig doorgewinterd lezer aan weerstaan.

Als je deze zomer één boek leest, laat het dan Stranddagboek zijn. Laat de cover en de korte inhoud je niet misleiden. Emily Henry heeft een krachtig verhaal te vertellen, maar zoals het hoort bij een feelgoodboek zal er een grote glimlach op je lippen prijken bij het omslaan van de laatste pagina.