Kettingbotsing....

Soms vind je een uitstekend, goed geschreven boek. Soms vind je een boek dat ongelooflijk leuk is om te lezen en je helemaal meezuigt in het verhaal. En soms heb je heel veel geluk en is een boek allebei. The Wives is jammer genoeg niet dat boek. Als je dit boek moest vergelijken met eten. Dan zou je uitkomen bij een brownie met slagroom en daarbovenop nog gummy beertjes en een rode kers om het helemaal af te maken. Heerlijk, maar ook gewoon een kleine zonde en je weet bij elke hap dat het slecht voor je is.

Vermits ik eigenlijk een beetj een voyeur ben, was ik meteen geintrigeerd door het onderwerp van dit boek. Polygamie spreekt toch een beetje tot de verbeelding? The Wives wordt vertelt vanuit het oogpunt van een vrouw, die gehuwd is met een man die nog twee andere vrouwen heeft. Of beter gezegd twee andere levens heeft. Want de vrouwen mogen niets van elkaar af weten buiten het gegeven dat ze bestaan. Geen namen, geen contact, geen vragen,… alles is geheim. Tot op een dag vrouw 1 de contactgegevens van vrouw 2 vind en haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen. Zonder vrouw 2 te vertellen wie ze echt is, vormen de dames een vriendschap. Maar wat als blijkt dat je lieve, zachtaardige echtgenoot niet zo een droomman is voor zijn andere echtgenote?

Geef toe, dat klinkt toch ongelooflijk intrigerend? En dat was het ook zonder twijfel voor het eerste gedeelte van het boek. Maar midden in het boek gebeurt er iets dat de koers van het verhaal helemaal bijstuurt. Volgens mij was het bedoelt als grote “plot twist”. Moesten lezers op dat moment naar adem happen en zeggen “oh dat had ik helemaal niet zien komen.” (Eerlijk, ik had het ook echt niet zien komen.) Maar… en ik weet niet zeker hoe ik dit moet zeggen… het veranderde het boek van een goede thriller in een kettingbotsing op de autostrade. Het zorgde ervoor dat het verhaal compleet ongeloofwaardig werd en met moment zelf een beetje in het belachelijke trok. (Maar dan niet op een goede satirische wijze.) Maar en dat moet ik dan ook wel toegeven, ik bleef wel geboeid. Ik zat in een klapstoeltje naast de autostrade met een zakje popcorn geëntertaind naar het ongeval te kijken, om het maar zo uit te drukken.

Het reviewen van dit boek is aardsmoeilijk. Omdat ik er echt van genoten heb. Ik heb het boek in amper 4 uur uitgelezen omdat ik echt in het verhaal gezogen werd en de pagina’s maar bleef omslaan. Maar terzelfdertijd bleef ik maar tegen mezelf schreeuwen. Want het verhaal zit echt vol gaten. Het hangt met haken en ogen aan elkaar. En wanneer de grote onthulling dan eindelijk komt, kan je als lezer alleen maar vaststellen dat het verhaal helemaal niet klopt en dat er doorheen het boek ontzettend veel fouten zijn gemaakt. Tarryn Fisher maakt zich daar echter heel makkelijk vanaf. Een kleine zin zorgt ervoor dat de lezer geen antwoorden krijgt op al deze fouten en de vragen die erbij horen. ‘Oh, maar dit is niet het verhaal van de echtgenoot. Dus dat speelt hier allemaal geen rol.” Echt waar? Het voelt een beetje alsof je de lezer als een klein kind behandelt. Geen vragen stellen, ik vind ze niet relevant voor het verhaal. Negeer de fouten en de gaten maar, neem gewoon aan wat ik je zeg. Zo werkt het jammer genoeg niet. En een goede editor had eigenlijk al die fouten eruit moeten halen.

Dus heel moeilijk om te reviewen. Want ik heb zo genoten van dit boek. Maar eigenlijk is het als ik eerlijk ben geen hoogvlieger. Maar toch heb ik het verslonden, net zoals een groot ijsje, waarvan ik weet dat het heel slecht voor me is. Een kleine zonde…. Soms moet dat kunnen toch?