Lezersrecensie
Florijn maakt indruk met dit aangrijpende verhaal.
Voor wie nog nooit een boek van Els Florijn gelezen heeft, is ‘De engelen van Elisabeth’ een aanrader. Een boek over de omstandigheden in een gesticht in de 19e eeuw. Dood, rouw en verlies, maar ook de geschiedenis en ontwikkeling van de emancipatie van vrouwen wat betreft onderwijs en werk, veiligheid, gezondheid en het moederschap komen in het aangrijpende boek voor.
De setting van het boek is gebaseerd op waargebeurde verhalen van vrouwen die in een gesticht gezeten hebben. Dat maakt indruk, maar ook het verhaal op zich is goed in elkaar gezet. De lezer volgt twee verhaallijnen: een lijn in het heden waarin het hoofdpersonage, de 23-jarige Elisabeth, in het gesticht terechtkomt, en een lijn in het verleden waarin Elisabeth vertelt over haar leven bij haar ouders. Een goede keuze, want je wilt als lezer van beide verhaallijnen graag weten hoe ze verdergaan danwel aflopen. Door de afwisseling tussen heden en verleden leer je Elisabeth langzaam maar zeker steeds beter kennen en krijg je meer inzicht in wie ze is, waarom ze op deze manier doet en denkt en waarom ze in het gesticht terechtgekomen is. Beide verhaallijnen werken naar hun eigen ontknoping toe. Krijg Elisabeth haar zoontje nog een laatste keer te zien? En wat is er nou daadwerkelijk gebeurd waardoor ze opgenomen is?
Naast Elisabeth komen er nog diverse andere personages in het boek voor: haar ouders, haar man en kinderen, de artsen, de zusters en de medebewoners in het gesticht. Hun rol is wat beknopter. Je leert ze alleen kennen door de ogen van Elisabeth; het verhaal wordt namelijk in een ik-perspectief verteld. Hierdoor kan de lezer zich wel heel goed in het hoofdpersonage verplaatsen. Het boek geeft je daarnaast een goed idee van het leven er in een gesticht uitzag; het was er wreed, oneerlijk en echt afzien voor de vrouwen. Het besef dat dit vroeger realiteit was, maar het verhaal niet alleen extra heftig en ingrijpend, maar ook in zekere mate wel leerzaam. Dit boek leest zich bovendien vrij gemakkelijk weg omdat Els Florijn voornamelijk eenvoudige woorden en vrij korte zinnen gebruikt. Ook de hoofdstukken zijn niet zo heel lang. Daarnaast beschrijft Els Florijn erg gedetailleerd de omgeving, gebeurtenissen en de gevoelens en gedachten van Elisabeth. Een mooie, aansprekende schrijfstijl waarmee de schrijfster – in combinatie met het aangrijpende verhaal - de lezer weet te raken.
De setting van het boek is gebaseerd op waargebeurde verhalen van vrouwen die in een gesticht gezeten hebben. Dat maakt indruk, maar ook het verhaal op zich is goed in elkaar gezet. De lezer volgt twee verhaallijnen: een lijn in het heden waarin het hoofdpersonage, de 23-jarige Elisabeth, in het gesticht terechtkomt, en een lijn in het verleden waarin Elisabeth vertelt over haar leven bij haar ouders. Een goede keuze, want je wilt als lezer van beide verhaallijnen graag weten hoe ze verdergaan danwel aflopen. Door de afwisseling tussen heden en verleden leer je Elisabeth langzaam maar zeker steeds beter kennen en krijg je meer inzicht in wie ze is, waarom ze op deze manier doet en denkt en waarom ze in het gesticht terechtgekomen is. Beide verhaallijnen werken naar hun eigen ontknoping toe. Krijg Elisabeth haar zoontje nog een laatste keer te zien? En wat is er nou daadwerkelijk gebeurd waardoor ze opgenomen is?
Naast Elisabeth komen er nog diverse andere personages in het boek voor: haar ouders, haar man en kinderen, de artsen, de zusters en de medebewoners in het gesticht. Hun rol is wat beknopter. Je leert ze alleen kennen door de ogen van Elisabeth; het verhaal wordt namelijk in een ik-perspectief verteld. Hierdoor kan de lezer zich wel heel goed in het hoofdpersonage verplaatsen. Het boek geeft je daarnaast een goed idee van het leven er in een gesticht uitzag; het was er wreed, oneerlijk en echt afzien voor de vrouwen. Het besef dat dit vroeger realiteit was, maar het verhaal niet alleen extra heftig en ingrijpend, maar ook in zekere mate wel leerzaam. Dit boek leest zich bovendien vrij gemakkelijk weg omdat Els Florijn voornamelijk eenvoudige woorden en vrij korte zinnen gebruikt. Ook de hoofdstukken zijn niet zo heel lang. Daarnaast beschrijft Els Florijn erg gedetailleerd de omgeving, gebeurtenissen en de gevoelens en gedachten van Elisabeth. Een mooie, aansprekende schrijfstijl waarmee de schrijfster – in combinatie met het aangrijpende verhaal - de lezer weet te raken.
4
Reageer op deze recensie