wat een verhaal

The Berry Pickers is het prijswinnende debuut van Amanda Peters. Het boek is nu ook eindelijk vertaald naar het Nederlands als De bessenplukkers. Het verhaal neemt je mee naar het noordoosten van Amerika en Canada waar de inheemse bevolking aan de slag gaat als seizoenarbeiders in de bessenpluk. De auteur stamt zelf ook af van de Mi’kmaq, wat voor een bijzondere invalshoek zorgt.

1960, net zoals elk jaar gaat de familie van Joe naar Maine om bessen te plukken. De vierjarige Ruthie is nog te jong om mee te helpen met plukken, maar ze is altijd in de buurt van haar broer Joe. Joe en Ruthie hebben als jongsten van de familie de sterkste band binnen de familie. Tijdens de middagpauze zit zij steeds op haar favoriete rots, maar op een dag kan Joe haar daar niet meer terugvinden. Ze blijkt verdwenen te zijn. Het zet het leven van alle familieleden op zijn kop, maar vooral Joe blijft zijn leven lang met schuldgevoelens achter.

In het nabijgelegen dorp groeit Norma zorgeloos op. Maar er klopt iets niet. Haar moeder is over beschermend, er zijn geen babyfoto’s van haar en ze heeft een donkere huidskleur. Ze begint zich te interesseren in genetica en heeft tal van vragen die haar ouders telkens maar onbeantwoord wegwuiven.

Wow! Wat een sterk debuut! Het lijkt wel alsof deze auteur al een jarenlange schrijfervaring heeft. Vanaf de eerste pagina was ik in de ban van het verhaal en dit terwijl het duidelijk was wat de plot zou worden en waar Ruthie was. Dit boek gaat dan ook niet over een verdwijningszaak, maar wel over wat het doet met de achtergebleven familieleden. Hun zoektocht, schuldgevoel en de vele vragen waarmee ze blijven zitten.

Het is hartverscheurend wat Ruthie’s moeder moet meemaken, maar ook haar vader en broers. Ze blijven zoeken, maar mede door hun afkomst krijgen ze niet de hulp van de lokale instanties om hun dochtertje terug te vinden. Men zou haast denken dat zij zelfs meegeholpen hebben aan de verdwijning van de kleine Ruthie. Aan de hand van de gebeurtenissen weet de auteur de discriminatie die de inheemse bevolking moest ondergaan goed weer te geven. Het greep mij dan ook ontzettend aan, wanneer Ruthie’s vader bijna geen gehoor krijgt bij de plaatselijke politie.

Het verhaal is vanuit twee zeer sterke perspectieven geschreven: Joe en Norma. Amanda Peters weet vanuit Joe’s perspectief knap weer te geven hoe het schuldgevoel door de jaren heen niet verdwijnt en steeds sterker wordt. Het vreet aan je tot je er volledig aan onderdoor gaat. Joe is een ongelooflijk pakkend personage, die de auteur op een vernuftige manier weet weer te geven. Hiernaast is er Norma, die ik aanvankelijk wat suf vond, maar ze was dan ook ontzettend jong. En uiteindelijk paste het wel bij het personage. Naarmate het verhaal vordert groeit zij uit tot een bij de pinken volwassen vrouw.

Amanda Peters heeft haar verhaal volledig opgebouwd op de fundamenten van haar personages. Hier zijn het verhaal en de gebeurtenissen niet de belangrijkste elementen, maar de personages en hun relatie tot het verhaal.

De bessenplukkers is een verhaal over discriminatie, schuldgevoel en verbondenheid. Het kruipt onder de huid en zet zijn lezers aan tot nadenken. 4.5 sterren.