Een plaatje!

Een plaatje! Na een huwelijk van 46 jaar overlijdt in mei 2018 Greetje, de vrouw van Frits Spits. Verslagen en volledig onthutst blijft hij achter. Hoe groot het gemis is dat het overlijden veroorzaakt, klinkt door in alle woorden die hij schreef voor Alles lijkt zoals het was, een boek waarin zijn drie grote passies samen komen: muziek, de Nederlandse taal en zijn liefde voor Greetje.

In 1978 maakte Nederland kennis met de stem van Frits Ritmeester (1948) onder het door hemzelf verzonnen pseudoniem Frits Spits (‘want het rijmt zo mooi’). Zijn programma De avondspits hield zes dagen per week een paar miljoen luisteraars aan de radio gekluisterd. In totaal valt het programma, met een paar jaar tussenpauze, vijftien jaar lang te beluisteren. In 1995 is de laatste uitzending. Na wat korte uitstapjes maakt hij in 2014 zijn opwachting als presentator van De taalstaat, een programma waarin de liefde voor de Nederlandse taal in elk woord te horen valt.

Echtgenote Greetje was een van de grootste fans van dit programma. Elke uitzending luisterde ze om na afloop haar bevindingen, die lang niet altijd kritiekloos waren, direct te delen. Drie weken na haar dood neemt Frits Spits weer plaats achter de microfoon. De tekst die hij toen uitsprak als nagedachtenis aan Greetje wordt door rapper Diggy Dix verwerkt in het lied La vie est belle. De emotie die dat lied bij Frits Spits oproept is de basis van Alles lijkt zoals het was.

‘… Ik hoor een man terug van weggeweest zeggen
Het ging hier even niet zo best
Laat me rustig uitleggen
Ik heb net mijn vrouw verloren
Terwijl hij haar beschrijft
Voel ik de glimlach verborgen in zijn stem.’

Dit nummer vormt het eerste hoofdstuk van het boek. Frits beschrijft het begin. Van het leven met Greetje, hun achtergronden, hun samenzijn. Een leven dat nog ‘belle’ was. Met het wegvallen van zijn lief staat hij voor een nieuwe start, een weg te vinden om ergens in de toekomst mee te kunnen zingen met dit nummer van Diggy Dix.

Het hoofdstuk wordt gevolgd door nog negentien andere monumentjes voor Greetje, en de betreffende artiesten. In hedendaagse liedjes wordt de lezer door het leven en het rouwproces van Frits Spits gevoerd. Dit doet hij in prachtige bewoordingen. Zijn kennis van de taal weerklinkt in prachtige volzinnen die af en toe bijna als muziek aanvoelen.

De uitvoerende artiesten van zijn emoties worden warm geïntroduceerd. Ieder krijgt een heel hoofdstuk lang het podium. Nummers worden ontleed door de meester van taal. Fragmenten worden geciteerd. Niet alle artiesten zullen bij eenieder even bekend zijn, maar voor de inhoud van de nummers maakt het niets uit. De twee bijgeleverde cd’s maken naast de beschrijvingen korte metten met de onbekendheid. De gezongen teksten benadrukken de zo mooi op papier gezette gevoelens. Voor wie deze informatie nog niet toereikend is, kan zich keren tot de uitgebreide bronvermelding aan het eind van het boek, die maar liefst vier bladzijden in beslag neemt.

Na een reis door het verleden via diverse stops, zoals bijvoorbeeld Zeeland van Bløf, sluit het gordijn na Frank Boeijen met de door hemzelf bedachte hemel. Hoewel het niet de bedoeling was een monument of altaar voor Greetje op te richten en zeker niet haar heilig te verklaren, heeft Spits met dit boek een mooi plaatje van haar geschetst.