Geen op het puntje van je stoel gevoel

De dwalenden is het derde deel in de serie rondom Hanna Gosselaer en Leon Coeur. Hoewel de lezer in De witte kamer en Zij die zwijgt al kennis heeft kunnen maken met deze nicht en oom, wordt in De dwalenden nog veel aandacht besteed om hen voor te stellen. Dit haalt na de binnenknallende proloog enigszins de vaart en spanning uit het verhaal.

De proloog zet namelijk direct de toon. Via een polaroid foto met daarop het verminkte lichaam van een jong meisje, wordt rechtercheur Léon Coeur direct naar het verleden teruggeworpen. Tien jaar geleden werd Lena Delfasse, de beste vriendin van zijn nichtje Hanna, op vrijwel identieke wijze om het leven gebracht. De dader van die moord, Adam Rooijmans, zit echter achter slot en grendel. Hanna en Léon moeten tot het uiterste gaan om achter de toedracht van deze nieuwe moord te komen.
In haar toegankelijke schrijfwijze maakt Samantha Stroombergen de lezer deelgenoot van de gevoelens van zowel Hanna als Leon. Ook Lena krijgt door middel van dagboekfragmenten nog een stem in het verhaal. De auteur schuwt het niet om actuele thema’s als onderwerp te benoemen. Dit gaat soms ten koste van de spanning, toch is het ook een verdieping van het verhaal waardoor het zeker een psychologische thriller mag worden genoemd.

De dwalenden is een boek dat zeker niet constant zorgt voor het op het puntje van je stoel gevoel. Echter, het eind en dan met name de epiloog dit gemis aan spanning zeker goed.