Een beklemmende, poëtische reis in het schemergebied van leven en dood

‘Het duurt voor eeuwig en dan is het voorbij’ is een wonderlijk boek dat je niet zomaar in een genre kunt vangen. Anne de Marcken voert je mee in een verhaal dat even ijl als intens is, vervreemdend maar herkenbaar. De hoofdpersoon – een naamloze ondode die weigert te verdwijnen – vertelt haar verhaal in een toon die tegelijk nuchter en poëtisch is. Wat volgt is een zoektocht naar identiteit, verlies en bestaansrecht.

Het centrale thema van het boek is de ontwrichtende kracht van rouw en het zoeken naar betekenis. Wat blijft er over als alles wat je was en liefhad verdwenen is? De Marcken onderzoekt die vraag met een originele invalshoek in een bijzondere vorm.

De kracht van het verhaal ligt in de sfeer: alles lijkt te zweven in een schemergebied, zowel letterlijk als figuurlijk. De taal is helder maar geladen, soms haast essayistisch, dan weer pijnlijk direct. De Marcken weet beklemming op te roepen zonder dat het te zwaar wordt. Er zit een onderhuidse spanning in elke alinea, niet zozeer door de plot, maar door de existentiële vragen die er voortdurend boven zweven.

Dit boek is geen makkelijke kost. Het vraagt om aandacht en overgave – je moet bereid zijn om mee te bewegen met het vreemde ritme, met de onduidelijkheid en het ongemak. Maar als je dat durft, word je beloond met een leeservaring die je nog lang bijblijft.

Mij raakte het vooral hoe het boek laat zien dat ongrijpbaarheid en vergeten een pijnlijk deel uitmaken van gemis. Voor mij voelde het alsof de hoofdstukken de fasen van rouw volgden – en uiteindelijk uitmondden in een zacht soort berusting.

Als je houdt van literatuur met gelaagdheid, lef en een vleug mysterie, moet je dit boek echt lezen.