Een oprecht verhaal dat beklijft

In Je ziet mij nooit meer terug neemt Sonja Barend, de bekende televisiepresentatrice, de lezer mee in een aandoenlijk levensverhaal dat (voornamelijk) gaat over haar leven als klein meisje, het leven net na de oorlog en de relatie met haar moeder. De belangrijkste verhaallijn is echter het gemis van haar vader die uit haar leven verdween toen ze nog heel jong was. Helaas blijven antwoorden op de vele vragen uit en moet ze het met summiere informatie doen. Ze vertelt openhartig over wat het met haar doet, welke rol haar moeder in het hele verhaal speelt en hun verstandhouding door de jaren heen. Met dit boek komt de Koningin van de Talkshow, zoals ze vaak genoemd wordt, dichtbij met een prachtig persoonlijk verhaal.  

De schrijfster heeft er voor gekozen om het verhaal te beginnen met de ontmoeting tussen zichzelf en haar tweede man. Wat meteen opvalt is dat het boek vanaf de allereerste pagina prettig leest. Ze hanteert een schrijfstijl die erg toegankelijk is. Het is alsof ze tegen een oude bekende praat en springt zonder moeite van het ene onderwerp in haar leven naar het andere. De rode draad in het verhaal is duidelijk, haar vader. Een man die ze nooit heeft gekend. In de zoektocht naar antwoorden stuit ze op een zwijgzame moeder. Een vrouw die nooit iets heeft losgelaten over de omstandigheden waarin hij zo plotseling werd meegenomen. Over de relatie met haar moeder blijft de schrijfster discreet, zelfs als het duidelijk is dat ze van haar geen antwoorden hoeft te verwachten en dat dit erg moeilijk voor haar is.  

Het boek bevat lieve, herkenbare en subtiele humor. Het is op sommige momenten een ouderwets meisjesboek dat aan je voorbij trekt als een film. Het dagelijks leven net na de oorlog komt veelvuldig aan bod evenals het geloof en de daarbij behorende nieuwsgierige en uiterst grappige kindervragen.  

Het is duidelijk dat de schrijfster heen en weer wordt geslingerd tussen verschillende werelden. Dit verwoordt ze onderhoudend en integer. De frustratie van het niet weten wat er met haar vader is gebeurd, is duidelijk hoewel ze er toch vrij nuchter onder lijkt te blijven. Nergens geeft ze iemand echt de schuld. Zelfs haar moeder niet die ze tot het einde de hand boven het hoofd houdt.  

Je ziet mij nooit meer terug is een mooi en oprecht verhaal. Nergens wordt het saai of langdradig, geen terzijdes die er niet toe doen. Je gunt de schrijfster zo graag de antwoorden waar ze al zo lang naar op zoek is. Dat maakt het geheel wat melancholisch. Toch zwelgt ze absoluut niet in zelfmedelijden. Dit is een sterk verhaal dat beklijft.