Lezersrecensie
Ararat
Wanneer een pas verloofd stel de berg Ararat in Turkije beklimt, dwingt een lawine hen om onderdak te zoeken in een enorme grot die is bedekt door de sneeuwval. De grot blijkt een eeuwenoud begraven schip te zijn, waarvan velen al snel geloven dat het om de Bijbelse Ark van Noach gaat.
Na de melding van het stel treedt een team van geleerden, archeologen en filmmakers voor het eerst de grot binnen en ontdekt in een van de uitsparingen een kist. Het artefact verleidt hun professionele nieuwsgierigheid en ze breken de kist open.
Binnenin vinden ze een lelijk, misvormd kadaver. Niet de heilige man die ze hadden verwacht, maar een afschuwelijk wezen met hoorns. Dan raast een enorme sneeuwstorm over hen heen en komen ze vast te zitten in de grot, duizenden meters hoog op de flank van een afgelegen berg. En ze zijn niet alleen…
Dit verhaal begint vrijwel meteen spannend. Je maakt kennis met Adam en Meryam, een pas verloofd stel. Samen met andere klimmers, beklimmen ze de berg Ararat. Deze berg staat bekend om de Ark van Noach, want de ark zou tijdens het dalen van de zondvloed op deze berg zijn geland (iets wat men écht denkt, want ik heb het even opgezocht op Google).
De groep klimmers komt in de grot terecht en daar ontdekken ze de ark. Maar dat is niet het enige... ze doen ook een andere ontdekking en deze blijkt niet zo positief te zijn: er ligt namelijk een kadaver van een vreemd wezen met hoorns en al gauw gebeuren er mysterieuze dingen.
Dit verhaal begon dus goed en aangezien ik 'Weg des doods' van deze auteur geweldig vond, waren mijn verwachtingen hoog. Ik probeerde dit boek leuk te vinden, maar ik heb mij toch af en toe er doorheen moeten worstelen.
Er gebeuren wel een aantal redelijk spannende dingen, maar je leest ook veel over de onderlinge discussies en manier van werkwijze vanwege het weghalen van het kadaver. Het kadaver zelf was dan wel weer heel boeiend.
Natuurlijk lees je ook regelmatig over de Bijbelse achtergrond van dit alles, maar de spannig die ik bij het voorgaande boek wél continu voelde, ontbrak nu voor mijn gevoel. Zo jammer!
Verder wil ik @boekerij heel erg bedanken voor het recensie-exemplaar!
Beoordeling: 3,0 ⭐️
Na de melding van het stel treedt een team van geleerden, archeologen en filmmakers voor het eerst de grot binnen en ontdekt in een van de uitsparingen een kist. Het artefact verleidt hun professionele nieuwsgierigheid en ze breken de kist open.
Binnenin vinden ze een lelijk, misvormd kadaver. Niet de heilige man die ze hadden verwacht, maar een afschuwelijk wezen met hoorns. Dan raast een enorme sneeuwstorm over hen heen en komen ze vast te zitten in de grot, duizenden meters hoog op de flank van een afgelegen berg. En ze zijn niet alleen…
Dit verhaal begint vrijwel meteen spannend. Je maakt kennis met Adam en Meryam, een pas verloofd stel. Samen met andere klimmers, beklimmen ze de berg Ararat. Deze berg staat bekend om de Ark van Noach, want de ark zou tijdens het dalen van de zondvloed op deze berg zijn geland (iets wat men écht denkt, want ik heb het even opgezocht op Google).
De groep klimmers komt in de grot terecht en daar ontdekken ze de ark. Maar dat is niet het enige... ze doen ook een andere ontdekking en deze blijkt niet zo positief te zijn: er ligt namelijk een kadaver van een vreemd wezen met hoorns en al gauw gebeuren er mysterieuze dingen.
Dit verhaal begon dus goed en aangezien ik 'Weg des doods' van deze auteur geweldig vond, waren mijn verwachtingen hoog. Ik probeerde dit boek leuk te vinden, maar ik heb mij toch af en toe er doorheen moeten worstelen.
Er gebeuren wel een aantal redelijk spannende dingen, maar je leest ook veel over de onderlinge discussies en manier van werkwijze vanwege het weghalen van het kadaver. Het kadaver zelf was dan wel weer heel boeiend.
Natuurlijk lees je ook regelmatig over de Bijbelse achtergrond van dit alles, maar de spannig die ik bij het voorgaande boek wél continu voelde, ontbrak nu voor mijn gevoel. Zo jammer!
Verder wil ik @boekerij heel erg bedanken voor het recensie-exemplaar!
Beoordeling: 3,0 ⭐️
1
Reageer op deze recensie