Lezersrecensie
Spannend verhaal in een duistere setting
Ik kreeg een recensie-exemplaar van dit boek van HarperCollins Holland, waarvoor veel dank!
Het verhaal in het kort: als er een menselijk bot in een kunstwerk van kunstenares Vanessa Chapman wordt gevonden, reist expert in haar werk en creatief directeur van museum Fairburn James Becker af naar het Schotse eiland Eris. Hier woont Grace, de goede vriendin van Vanessa en executeur van haar testament, in Vanessa’s huis. Wat weet zij? Wordt met de vondst van het bot de verdwijning van de man van Vanessa, van wie nooit meer wat is vernomen, na jaren eindelijk opgelost? En waar is de rest van Vanessa’s werk gebleven, dat ze aan museum Fairburn heeft nagelaten, maar dat daar nooit is aangekomen?
Ik las dit boek in een weekend uit. Het verhaal is spannend. Telkens als je denkt dichter bij de waarheid te komen, komt er weer een plotwending en zit je met nog meer vragen. Het bijzondere aan het plot is dat het verhaal niet alleen vanuit het perspectief van James en Grace wordt verteld, maar ook aan de hand van dagboekfragmenten van Vanessa zelf.
Waar in een thriller de plot meestal voorrang heeft op de personages, vond ik de personages in Het blauwe uur heel sterk. Juist hun onderlinge relaties en de gevolgen daarvan maken het verhaal zo spannend. De personages ondersteunen het verhaal niet, maar maken het verhaal. James Becker bevindt zich in een driehoeksverhouding met zijn zwangere vriendin Helena en haar ex Sebastian, die tevens zijn werkgever is. Samen wonen ze op zijn landgoed, waar zijn moeder de scepter zwaait, de vrouw van de galeriehouder waar Vanessa zaken mee deed.
En dan Grace, die jarenlang een gecompliceerde verhouding met Vanessa had, met aantrekken en afstoten. Ze is verbitterd omdat haar naam nooit valt in de media, in Vanessa’s interviews, terwijl ze zo belangrijk was voor haar. Ook is ze altijd onzeker geweest: zij dik en lelijk, Vanessa mooi en getalenteerd. Als na haar dood blijkt dat Vanessa geen enkele van haar werken aan Grace heeft nagelaten, voelt dat als een mes in haar rug. Omringd door de spullen van haar beste vriendin voelt ze zich eenzamer dan ooit. Wat doet dat met een mens?
De locatie is eigenlijk de ster van de show. Een afgelegen Schots eiland is natuurlijk de perfecte setting voor een moordverhaal, maar Eris heeft nog een aspect wat daaraan bijdraagt: het is een getijde-eiland, wat wil zeggen dat het alleen bereikbaar als het eb is. Tijdens vloed is het eiland totaal afgesloten voor de komende zes uur. Pas als het water zich terugtrekt, is het vasteland weer bereikbaar via de dijk. Met slecht telefonisch bereik en wifi die regelmatig uitvalt, dichtbegroeide bossen en steile kliffen waar iemand best eens vanaf zou kunnen vallen, durf je dit eiland bijna niet te bezoeken, zeker als je weet dat niet iedere bezoeker het overleeft... Ik was tijdens het lezen van dit boek in ieder geval blij dat ik veilig thuis op de bank zat!
Het mag geen verrassing zijn dat ik dit boek een aanrader vind. Dit is het perfecte boek voor het aankomende herfst- en winterseizoen. Lees het lekker op de bank onder een dekentje terwijl het buiten stormt en regent, net zoals op Eris. Dan ga ik ondertussen de andere boeken van Hawkins lezen, want gelukkig schreef ze er nog een paar.
Het verhaal in het kort: als er een menselijk bot in een kunstwerk van kunstenares Vanessa Chapman wordt gevonden, reist expert in haar werk en creatief directeur van museum Fairburn James Becker af naar het Schotse eiland Eris. Hier woont Grace, de goede vriendin van Vanessa en executeur van haar testament, in Vanessa’s huis. Wat weet zij? Wordt met de vondst van het bot de verdwijning van de man van Vanessa, van wie nooit meer wat is vernomen, na jaren eindelijk opgelost? En waar is de rest van Vanessa’s werk gebleven, dat ze aan museum Fairburn heeft nagelaten, maar dat daar nooit is aangekomen?
Ik las dit boek in een weekend uit. Het verhaal is spannend. Telkens als je denkt dichter bij de waarheid te komen, komt er weer een plotwending en zit je met nog meer vragen. Het bijzondere aan het plot is dat het verhaal niet alleen vanuit het perspectief van James en Grace wordt verteld, maar ook aan de hand van dagboekfragmenten van Vanessa zelf.
Waar in een thriller de plot meestal voorrang heeft op de personages, vond ik de personages in Het blauwe uur heel sterk. Juist hun onderlinge relaties en de gevolgen daarvan maken het verhaal zo spannend. De personages ondersteunen het verhaal niet, maar maken het verhaal. James Becker bevindt zich in een driehoeksverhouding met zijn zwangere vriendin Helena en haar ex Sebastian, die tevens zijn werkgever is. Samen wonen ze op zijn landgoed, waar zijn moeder de scepter zwaait, de vrouw van de galeriehouder waar Vanessa zaken mee deed.
En dan Grace, die jarenlang een gecompliceerde verhouding met Vanessa had, met aantrekken en afstoten. Ze is verbitterd omdat haar naam nooit valt in de media, in Vanessa’s interviews, terwijl ze zo belangrijk was voor haar. Ook is ze altijd onzeker geweest: zij dik en lelijk, Vanessa mooi en getalenteerd. Als na haar dood blijkt dat Vanessa geen enkele van haar werken aan Grace heeft nagelaten, voelt dat als een mes in haar rug. Omringd door de spullen van haar beste vriendin voelt ze zich eenzamer dan ooit. Wat doet dat met een mens?
De locatie is eigenlijk de ster van de show. Een afgelegen Schots eiland is natuurlijk de perfecte setting voor een moordverhaal, maar Eris heeft nog een aspect wat daaraan bijdraagt: het is een getijde-eiland, wat wil zeggen dat het alleen bereikbaar als het eb is. Tijdens vloed is het eiland totaal afgesloten voor de komende zes uur. Pas als het water zich terugtrekt, is het vasteland weer bereikbaar via de dijk. Met slecht telefonisch bereik en wifi die regelmatig uitvalt, dichtbegroeide bossen en steile kliffen waar iemand best eens vanaf zou kunnen vallen, durf je dit eiland bijna niet te bezoeken, zeker als je weet dat niet iedere bezoeker het overleeft... Ik was tijdens het lezen van dit boek in ieder geval blij dat ik veilig thuis op de bank zat!
Het mag geen verrassing zijn dat ik dit boek een aanrader vind. Dit is het perfecte boek voor het aankomende herfst- en winterseizoen. Lees het lekker op de bank onder een dekentje terwijl het buiten stormt en regent, net zoals op Eris. Dan ga ik ondertussen de andere boeken van Hawkins lezen, want gelukkig schreef ze er nog een paar.
1
Reageer op deze recensie