Een boek dat je pakt, pagina voor pagina.

Marike Heitman schreef met de Mierenkaravaan een boek dat onder je huid gaat zitten. Wat gebeurt er allemaal, wie is de verteller in het boek en bestaat de haas wel echt? Vragen die je bezig houden en waar je bij het dichtslaan van het boek misschien wel geen antwoord op hebt gekregen.
Het boek begint en eindigt met een zin. Een losse zin, waar je, lang over na kunt denken. Wat wil de schrijver hier mee zeggen?
Wie of wat de verteller is blijft eigenlijk in het hele boek een mysterie.
Kiek, de hoofdpersoon, heeft een grote tuin en bewerkt die tuin met een aantal vrijwilligers. In het begin van het boek wordt Kiek geconfronteerd met een diagnose van een ernstige ziekte. Een ziekte die maar moeilijk te verenigen is met het fysiek zware werk op de tijd. Het accepteren van deze ziekte speelt een grote rol in het boek maar wordt niet heel expliciet beschreven. Je leest het tussen de regels door, zoals je heel veel tussen de regels door kunt lezen in dit boek.
Er wordt heel mooi beschreven wat er allemaal gebeurt in de tuin en er staan heel veel mooie zinnen en passages in dit boek.
Voor mij was het niet altijd heel gemakkelijk te lezen. Ik moest sommige woorden opzoeken.
De Mierenkaravaan is sowieso geen boek om even snel te lezen, daar is het te mooi en te bijzonder voor.
Ik heb genoten van de prachtige zinnen in dit boek.
Een boek om nog een keer te herlezen.