Doe toch maar de game…

Vroeger werd een goed boek beloond met een verfilming. Hiervan zijn talloze geslaagde voorbeelden te noemen. De afgelopen decennia wordt er met enige regelmaat een succesvolle game 'verboekt'. Bekende voorbeelden hiervan zijn Halo, Resident Evil, (World of) Warcraft en ook de Assassins Creed-serie van Bowden. Hamvraag hierbij is of een succesvolle game ook een goed leesbaar boek kan opleveren.  

De Assassins Creed-serie is geschreven door Oliver Bowden, een pseudoniem van Anton Gill. Gill heeft maar liefst 35 boeken op zijn naam staan, zowel fictie als non-fictie. De Assassins Creed-serie schreef hij, naar verluidt, nadat hij enthousiast was geworden over het verhaal door het spelen van de game. Openbaring is het vierde deel van de serie, die in totaal acht delen beslaat. De verschillende delen spelen in verschillende historische tijdperken, hebben wel een doorgaande lijn, maar kunnen ook los van elkaar gespeeld, en allicht dus ook gelezen, worden.  

In Openbaring gaat Ezio di Auditore, Mentor van de Assassijnse orde, naar Masyaf, een oude Assassijnse burcht. Hij gaat erheen om er de oude bibliotheek van Altair (één van de grondleggers van de Assassijnen) te zoeken. Aangekomen bij Masyaf word hij gevangen genomen door de Tempeliers, de aartsvijanden van de Assassijnen, die de burcht inmiddels hebben bezet. Hij komt erachter dat er vijf sleutels nodig zijn om de bibliotheek binnen te komen en dat deze zich bevinden in Constantinopel. Hij ontsnapt op miraculeuze wijze aan de Tempeliers en reist naar Constantinopel. Daar gaat hij, geholpen door Yusuf Tazim, de bevelhebber van de Assassijnen in Constantinopel, en Sofia Sartor, een Ventiaanse boekverkoopster op zoek naar de sleutels die hem toegang moeten verschaffen tot de bibliotheek van Altair. Hierbij worden Ezio en zijn Assassijnen dwars gezeten door de Tempeliers die ook sterk vertegenwoordigd zijn in Constantinopel en ook op zoek zijn naar de sleutels. Naast zijn zoektocht naar de sleutels raakt Ezio ook nog verstrikt in intriges aan het Osmaanse hof.    

Het verhaal begint met een actiescène. Kort daarop volgt een flashback die eindigt met exact dezelfde zin als actiescene. Op die manier opent Bowden het verhaal vlot, en kan hij vervolgens de noodzakelijke informatie aan de lezer kwijt. Een mooie vondst. Verder is een leuk gegeven dat de hoofdpersoon een Assassijn is, en dat de Tempeliers in dit boek de vijand zijn. In de meeste (West-Europese) historische boeken is dat andersom en worden Tempeliers afgeschilderd als helden. Daarnaast is de historische setting goed uitgewerkt en kloppen de historische feiten. De hoofdstukken zijn kort, wat prettig leest. Kanttekening hierbij is wel dat er enkele hoofdstukken zijn die meer uitgewerkt hadden moeten worden. Een voorbeeld hiervan is het hoofdstuk over de bestorming van de toren waar de Sultan verblijft. Het innemen van dit gebouw van de machtigste man van Constantinopel wordt in twee zinnen voltooid. Je zou verwachten dat dit huzarenstukje wat meer beschrijving verdient. Bowden varieert in schrijfstijl, van zeer kort, staccato in de actiestukken, naar meer beschrijvend in de verhalende hoofdstukken. Ook gebruikt Bowden veel jargon, bijvoorbeeld met betrekking tot wapens en zeevaart. Dat is erg leuk voor de liefhebber. Storend zijn termen als 'bromde wat' en 'op een gegeven moment' die te vaak en op foute momenten worden gebruikt. Leuk zijn ook de stukken geschiedenis van de orde van de Assassijnen bij iedere vondst van een sleutel. Tot zover het goede nieuws, want de actiescènes, en dat zijn er nogal wat, zijn echt stuitend slecht. Het klopt gewoonweg niet. Een voorbeeld hiervan is een scene waarbij Ezio di Auditore een tweetal mannen woordelijk afluistert. Hij kan dit doen ondanks de drommen mensen waar zowel hij als de mannen die hij afluistert zich door bewegen. Daarnaast zijn er ook handlangers van de twee mannen die in de gaten houden of zij niet gevolgd worden. In deze omstandigheden twee mannen woordelijk afluisteren kan allicht in een computerspel, maar is in werkelijkheid onmogelijk. En van scènes zoals deze zijn er tientallen te vinden in Openbaring. Dit is zeer storend, leidt af van het verhaal en is fnuikend voor het leesgenot.      

Het verhaal in Openbaring volgt in grote lijnen het verhaal van het computerspel. Het is jammer dat Bowden zich niet meer literaire vrijheid heeft gegund of heeft gekregen om het verhaal, dat in de kern best potentie heeft, geloofwaardiger te schrijven. Hiervoor had hij verder moet wegblijven bij de acties in het computerspel en deze scènes moeten herschrijven. Openbaring is de beschrijving van een game. Het is allicht leuker om het spel te spelen, of anders een goed boek te lezen, al naar gelang ieders voorkeur.