Van kwaad tot erger

Bloody Rose is het vervolg op Kings of the Wyld, de debuutroman van Nicholas Eames. Waar een vervolg normaal gesproken begint waar het vorige boek geëindigd is, is dat nu niet echt aan de orde. Sterker nog, Bloody Rose heeft een hele nieuwe set aan hoofdpersonen en dat maakt de term vervolg misschien een tikkeltje niet passend, maar ook weer wel…

Waar je als nietsvermoedende Kings of the Wyld-lezer zou verwachten dat Bloody Rose zou starten met een epische slag om Castia, word je meteen goed verrast. Het boek begint met de serveerster Tam Hashford die een ronde maakt over de Monstermarkt van Ardburg. Tam is de dochter van twee beroemde “mercs” die door haar vader angstvallig wordt weggehouden bij alles wat ook maar enigszins heroïsch zou kunnen gaan worden. Uiteraard faalt haar vader hopeloos in zijn missie en wordt Tam de bard van Fable, de band van Bloody Rose, dochter van de beroemde held Gabriël (Golden Gabe). Tam mag als bard mee met Fable, in eerste instantie op een tour langs de arena’s van Grandual, maar daarna op een missie om de Simurg a.k.a. de Dragoneater een kopje kleiner te maken. En geheel in de stijl van Kings of the Wyld gaat het vanaf daar van kwaad tot erger.

Wat herkenbaar is uit Kings of the Wyld is de zeer humoristische, vlotte schrijfstijl van Eames. Eames sluit veel hoofdstukken af met een cliffhanger wat knap is omdat het verhaal verder behoorlijk lineair verloopt en slechts één verhaallijn kent. Fantastisch zijn de vergelijkingen die Eames gebruikt. Het boek is gelardeerd met opmerkingen als “There was a shirtless bard beating a drum like it owed him money” of “She started toward them, patrons scrambling from her path like she was a boulder rolling downhill”. Waarbij sommige vergelijkingen of situatieschetsen ronduit hilarisch zijn.

Toch verschilt het boek verder behoorlijk van Kings of the Wyld. Bij Kings of the Wyld mazzelden en klungelden de hoofdpersonen zich een weg langs de meest verschrikkelijke monsters. De hoofdpersonen in Bloody Rose zijn hoofdzakelijk vrouwelijk en behoorlijk competent. Daarnaast speelt het thema ouder-kind-relaties sterk in Bloody Rose en hebben de hoofdpersonen een mening over het gebruik van niet-menselijke wezens als kanonnenvoer in de arena’s van Grandual. Voeg hier aan toe dat er echt ontroerende, maar ook spannende hoofdstukken zijn en niet alle belangrijke personen onsterfelijk zijn en dan kan de conclusie alleen maar zijn dat het boek behoorlijk meer inhoud heeft dan Kings of the Wyld.

Er kan gediscussieerd worden of Bloody Rose -overigens niet eens de hoofdpersoon van het boek- een vervolg is op Kings of the Wyld. De schrijfstijl van Eames is gebleven en dat is prima. Door de compleet andere setting en nieuwe set aan hoofdpersonen, maar zeker ook door de andere ondertoon van het boek is het echter ook niet een vervolg op Kings of the Wyld in de manier waarop je dat zou verwachten. Het voegt alleen maar toe en Bloody Rose is dan ook een absolute aanrader, zeker, als je al genoten hebt van Kings of the Wyld.