Inleidende beschietingen voor de volgende Getijdenvloed

“Maar het zijn drie doodgewone mensen – een gesjeesde magiestudent, een geharde huurling en een eenvoudig marktmeisje – die tot de conclusie komen dat het lot van beide naties wel eens van hun keuzes zou kunnen afhangen.” Dit staat in de inleiding op de achterkant van het boek. Het zijn volgens mij wel de usual suspects van helden in een fantasy-boek. Ook bekend is dat de gemiddelde fantasy-auteur zijn verhaal niet kwijt kan in één boek. David Hair heeft er vier delen voor nodig. Met de hoop dat David Hair zijn drie doodgewone mensen kan uitbouwen tot intrigerende karakters in een episch verhaal start ik in zijn boek Water en Vuur.

Water en Vuur speelt in een wereld genaamd Urte. Urte bestaat uit twee continenten , Yuros en Antiopia. Deze beide continenten zijn verbonden door een brug, een brug die eens in de twaalf jaar oprijst uit de zee en de continenten verbindt. De magiër die de brug ooit bouwde, deed dit met de intentie tot cultuuruitwisseling en handel voor de welvaart van alle volkeren. Maar zoals het wel vaker gaat met goedbedoelde uitvindingen (zoals buskruit en kernenergie) weet de mensheid de uitvinding te misbruiken voor eigen gewin en oorlog. Zo zijn de magiërs van Rondelmar uit op werelddominantie en zijn ze vast van plan Antiopia te veroveren bij de volgende Getijdenvloed.

Dit eerste deel beschrijft de voorgeschiedenis van Urte en inleidende beschietingen voor de volgende Getijdenvloed vanuit vier hoofdpersonen. Alaron is een halfbloed-leerlingmagiër die gedurende zijn studie continu gepest wordt door zijn collega-volbloedmagiestudenten. Als aan het eind van zijn studie blijkt dat hij geen magiër mag worden, is de kiem gelegd voor opstandig gedrag. Dat geldt ook voor zijn tante Elena die op Antiopia een lokale koningsfamilie moet omleggen maar een band heeft gekregen met haar beoogde slachtoffers. Als zij haar opdracht tot koningsmoord niet uitvoert, heeft ze iets uit te leggen aan haar opdrachtgever in Yuros. De derde van de usual suspects is Rimani, een dochter van een koopman met geen andere kwaliteit dan haar enorme vruchtbaarheid. Om die reden wordt ze de vrouw van Antonin Meiros, de machtige magiër die met zijn orde de Brug der Getijden gebouwd heeft. Een vierde hoofdpersoon is Kazim, de verloofde van Rimani. Hij is er uiteraard niet blij mee, dat een machtige magiër zijn toekomstige bruid inpikt, een goede reden om dan maar te radicaliseren en geloofsfanatiekeling te worden. Het verhaal eindigt enkele maanden voor de Getijdenvloed en legt zo de basis voor het verdere verhaal over de strijd die dan zal losbarsten.

De proloog van het boek is een intrigerend hoofdstuk over een heks die haar lange leven voedt met het doden van jonge kinderen. Ook de kaarten, appendices over de geschiedenis van Urte, religies en magie, dramatis personae en glossarium geven de lezer het idee van een zeer uitgewerkt verhaal. Vooral de uitleg over magie is goed en maakt de gevechtsscènes in het boek geloofwaardig en pakkend. Helaas zijn er ook minder sterke punten. Zo zijn de karakters van de hoofdpersonen wat voorspelbaar en doen ze wel heel makkelijk wat de verhaallijn van hen vraagt. Een voorbeeld hiervan is Rimani die na enig aandringen van haar vader en een nachtje huilen haar jeugdliefde achter zich laat en met de magiër Meiros trouwt. Ook zijn er andere gebeurtenissen in het verhaal die niet voldoende zijn uitgewerkt om het logisch te laten zijn. Daarnaast is het een gemiste kans dat de religies en bijbehorende culturele gebruiken op Urte wel heel erg lijken op de wereldgodsdiensten op onze eigen planeet. Hier mist de diepgang die er wel is bij de uitwerking van de magie.

Aan het eind van het boek stel je je uiteraard de vraag of het tweede deel van de Getijdenvloed een must is om te lezen. Het krijgt van mij nog het voordeel van de twijfel. David Hair heeft een vlotte stijl van schrijven die makkelijk en prettig leest. De actiescènes zijn sterk en geloofwaardig en de uitwerking van Urte is een verrijking voor het verhaal. Het tweede deel moet echter wel een complexere verhaallijn hebben, waarbij de uitkomst minder voorspelbaar is. Ook de hoofdpersonen verdienen een breder karakter en een nadrukkelijker rol in het verhaal, anders houdt het voor mij echt op na deel 2 van het Boek der Getijden.