Niet gegrepen door het Wild Cards-virus

Wild Cards - Game Over is het tweede deel uit de Wild Cards-serie. De Wild Cards-serie wordt geschreven door een groot aantal auteurs onder redactie van George R.R. Martin en Melinda M. Snodgrass. In het eerste deel worden middels het tv-programma 'American Heroes' de hoofdpersonen van het verhaal geintroduceerd, waarna ze vervolgens in een heldenrol vervullen in het neerslaan van een opstand in Egypte. Door het grote aantal schrijvers en personen mist het eerste deel diepgang en karakterontwikkeling. Daar lag een mooie uitdaging om het in deel twee van de serie beter te doen.

De context van het verhaal wordt kort op de achterzijde van het boek uiteengezet. In 1946 is een buitenaards virus losgelaten. Het virus heeft grote delen van de mensheid gedood of gemuteerd in ernstig misvormde monsters. Eén procent van de bevolking kreeg superkrachten. Over een aantal van deze superhelden gaat het verhaal, zij zijn opgenomen in een speciaal team van de VN om overal ter wereld crisissituaties op te lossen. In Game Over worden leden van het team uitgezonden naar drie crisissituaties in de wereld van de toekomst. Een deel van het team moet interveniëren in de burgeroorlog in Nigeria, een ander deel moet in het Midden-Oosten het Kalifaat dwingen tot de productie van meer olie en het derde deel moet mensen redden van zombies en tornado’s in het zuiden van de Verenigde Staten. Daarnaast spelen er spanningen binnen het team van helden en blijkt er in de Verenigde Staten een jonge, nieuwe aas met ongekende krachten te zijn die alle partijen die een rol spelen in het geo-politieke spel willen inlijven. En hiermee is direct het grootste knelpunt van het boek benoemd. Het is een aaneenschakeling van losse gebeurtenissen waartussen, afgezien van de personages die door het team aan elkaar zijn verbonden, weinig verband te vinden is. Voeg daarbij dat er weinig tot niets wordt uitgelegd (India en China zijn geo-politiek vijanden, er is een verband tussen zombies en tornado’s, er zijn naast Jokers en Azen ook 2-en, 3-en, 4-en enzovoort), en je krijgt het gevoel als lezer dat je niet serieus genomen wordt en alles maar hebt aan te nemen.

Zoals al aangegeven is het boek geschreven door een groot aantal auteurs waarbij iedere auteur schrijft over de personages die hij zelf heeft verzonnen. Dat maakt dat er veel personages in het boek voorkomen, wat de leesbaarheid van het verhaal niet ten goede komt. In dit tweede deel zijn de meeste hoofdstukken geschreven door Melinda M. Snodgrass. Haar personage Bahir komt dus in veel hoofdstukken voor en is één van de weinige personages waarbij karakterontwikkeling aan de orde is. Typisch is overigens wel dat waar de Azen in principe één Aaskracht hebben, Bahir er twee heeft. Hij kan namelijk teleporteren en morphen. De ontwikkeling die Bahir doormaakt, en de verhaallijn waarbij hij betrokken is, zijn de beter leesbare en interessantere delen van dit boek.

Een klein detail, dat echter wel past in de lijn van het onsamenhangende verhaal, is het deel waarbij twee vechtende Azen in de wc van een wegrestaurant als bij donderslag aan heldere hemel op de parkeerplaats van hetzelfde restaurant hun gevecht voortzetten. Na zes keer lezen pak je als lezer het verhaal maar weer op, even geen touw aan vast te knopen.

Net als bij het eerste deel van Wild Cards kan ook bij dit deel wel als positief punt genoemd worden dat de hoofdstukken afzonderlijk -over het algemeen-  goed leesbaar zijn. Er is echter weinig prikkel om vervolgens ook door te gaan met het volgende hoofdstuk dat zich bezig houdt met andere personages en een niet ter zaken doend deel van het gehele verhaal.

Het buitenaardse Wild Card-virus heeft de wereld in 1946 getroffen. Ik denk dat we in 2016 met een gerust hart kunnen constateren dat ons dit virus niet gaat treffen. Wat mij betreft gaat dat ook gelden voor volgende delen van de boeken over dit virus. Martin en Snodgrass kunnen hun tijd allicht afzonderlijk beter besteden.