Bloedvergieten 3.0

Zwartziel is het vervolg op De Ziener, de debuutroman van Anna Stephens. Er waren lovende woorden over het eerste deel, De Ziener. Vaak zijn eerste delen van een trilogie boeken waarin het verhaal neergezet moet worden, en daardoor niet de meest spannende van de trilogie. In De Ziener wist Stephens een wereld te scheppen waarin diep verdorven karakters, verschillende culturen en een paar losgeslagen goden elkaar flink naar het leven stonden, een mooie basis voor een goed tweede deel.  

Zwartziel begint met de belegering van Rilporin, na de slachting van de Wolven en het Westelijk legioen door de Mireces en het bekeerde Oostelijk legioen. De slechteriken Rivil en Corvus zijn vastberaden Rilporin in te nemen, liefst met zo veel mogelijk bloedvergieten zodat de door hun aanbeden Rode Goden terug kunnen keren in Gilgoras. In Rilporin houden de belegerden dapper stand onder leiding van de legendarische generaal Durdil Koridam - met hartkwaal - die de stervende koning Rastoth vervangt. De fitheid van de leiding belooft niet veel goeds voor de belegering, die bij de start van het boek in volle gang is.

Met deze inleiding wordt meteen duidelijk dat het wel erg nuttig is om De Ziener te lezen voordat je aan Zwartziel begint. Het is handig als je als lezer de wereld en de hoofdpersonen kent, want Anna Stephens laat er geen gras over groeien en begint met een paar hoofdstukken die erin hakken.

Net als in De Ziener is ook in Zwartziel weer ieder hoofdstuk aan een hoofdpersoon gewijd. Doordat je de hoofdpersonen kent - na het lezen van De Ziener - , is het geen probleem dat er af en toe een erg kort hoofdstuk bij zit. Verder zijn de gevechtscènes zeer actierijk en ook behoorlijk plastisch geschreven, met enige regelmaat slingeren de ingewanden over de bladzijde van het boek, en zit er veel vaart in het verhaal. De Godenwereld was al goed neergezet in De Ziener maar krijgt in Zwartziel nog een prachtige verdieping. Dit heeft Stephens erg mooi gedaan.

Helaas zijn er ook wat storende zaken. Stephens gebruikt veel bijvoeglijke naamwoorden en metaforen om haar verhaal beeldend te maken. Dit is op zich een goede eigenschap, maar dan moet het wel passend zijn. Dit is helaas lang niet altijd het geval.

“Er klonk gesnik. Het geluid glipte op de rug van de wind zijn oren in en de snikken gleden olieachtig door zijn keel.”

“Ze wist zelf dat het een dun laagje vernis over sluitspierverslappende angst was, maar Ash zette geschrokken een pas achteruit.”

Meer storend is het gegeven dat sommige cruciale gebeurtenissen in het verhaal wel heel erg gemakkelijk plaats vinden. Zo ontsnapt Gilda door zonder al te veel inspanning de pin waar ze met een ketting aan vast zit uit de grond te trekken en komt Galtas wel erg makkelijk Rilporin in. Het is jammer dat deze zaken in het verder goed opgebouwde verhaal zitten. Stephens moet echt in staat zijn dit geloofwaardiger te laten gebeuren. Op deze wijze doet het afbreuk aan het verhaal.  

Zwartziel is een prettig lezend boek met veel actie. Helaas doen de beide kanttekeningen wel af aan het leesplezier. Na het prima eerste deel van Stephens is dit tweede deel wat minder. Minpunten die met wat meer tijd allicht hadden kunnen worden opgelost.