Dinosaurussen

Er zijn van die momenten in het leven dat je helemaal opnieuw zou willen beginnen. Ook de 45-jarige Gil. Hij besloot het roer om te gooien en zijn appartement in het bruisende New York om te ruilen voor een stevig huis in Phoenix, aan de rand van de woestijn. Niet alleen verhuisde hij van de ene naar de andere kant van Amerika, hij besloot de afstand naar Arizona ook nog eens te voet af te leggen, zo’n slordige vierduizend kilometer.

Maar Woestijnbergen is geen roman over een roadtrip. Het is een verhaal over hoe een man weer wat vertrouwen in de mensheid en de wereld krijgt. Of hem dat gaat lukken hangt af van zijn nieuwe buren: Ardis, haar man Ted en hun tienjarige zoontje Tom, die in een huis met een reusachtige glazen gevel wonen, zodat Gil heel wat glimpen van hun leven opvangt. Hij raakt al snel bevriend met het drietal en brengt steeds meer tijd door met Tom, die wel een speelkameraadje en grote vriend kan gebruiken.

Rijk aan prikkels

Het is altijd goed om romans zo goed mogelijk te beschrijven, waarbij je de nodige prikkels geeft om lezers te interesseren. Om te beginnen bij de titel. ‘Woestijnbergen’ werkt intrigerend, maar in Amerika verscheen de roman als ‘Dinosaurs’, een titel die misschien nog veel meer tot de verbeelding spreekt. Verder heeft de roman van alles wat: een grote wandeltocht, nieuwe buren, een zonderlinge vriend die vogelspotter is, vrijwilligerswerk in een soort Blijf-van-m’n-lijf-huis en een jager die illegaal vogels schiet. Daar zit wel een interessant of boeiend verhaal in.

Gortdroog verhaal

Maar helaas. Al die onderwerpen komen allemaal aan bod in het verhaal, maar de woorden brengen geen passie noch enige spanning. Nu kan het natuurlijk zijn dat Gil alles om hem heen net zo saai ervaart en je zou kunnen zeggen dat het een kunst is om dat weer te geven. Maar zelfs de woestijn in Phoenix heeft meer leven in zich dan dit gortdroge verhaal. We volgen hoe de tijd verstrijkt voor Gil, zijn verleden wordt onthuld, zoals zijn mislukte huwelijk, maar alles blijft systematisch zonder hoogte- of dieptepunten. Gil leren we ook niet veel verder kennen, behalve dat hij stinkend rijk is, en om zijn vele geld te compenseren graag goed wil doen. Alles schurkt een beetje tegen clichés aan en nergens een verrassing.

Er kunnen dan wat vogels rond fladderen, er wordt een heel klein beetje aandacht aan de woestijn met zijn cactussen geschonken, er is een puntje romantiek, maar zelfs de huizen komen niet uit de verf, behalve dat Gils huis het ‘Kasteel’ wordt genoemd.

Een van de beste boeken uit 2022

Er zijn schrijvers, zoals de Argentijnse Federico Falco, die in De vlaktes hetzelfde onderwerp aansnijdt, echter met veel minder ruis en alles zo veel indringender. Sommige mensen prijzen Woestijnbergen om zijn vlakheid, het boek werd door The New York Times verkozen tot een van de beste boeken uit 2022, maar ik vergat het verhaal bijna sneller dan ik het kon lezen.

Lydia Millet – Woestijnbergen (Dinosaurs, vert. Inge Kok), Meulenhoff 2024

Deze bespreking is ook geplaatst in Smitakis Boekenlust, mét leestips:
https://smitakisboekenlust.com/lydia-millet-woestijnbergen/