Lezersrecensie
Het derde boek over Fabio Montane
Gewezen politieman Fabio Montane wordt opnieuw bij gruwelijke gebeurtenissen betrokken, dit keer door zijn band met ex-vriendin Babette Bellini. Ze is journaliste en heeft veel gegevens over de maffia in Italië en Frankrijk verzameld. Ze wordt bedreigd door maffiosi en moet vluchten. Montane komt in het vizier van de maffia: hij moet Babette opsporen en overleveren. Sonia, een vrouw die hij net een dag kent en een goede vriend worden achtereenvolgens door de maffia vermoord om hem onder druk te zetten. Andere vrienden worden ook in gevaar gebracht. Daarna gaat het moorden door. Montane vindt een medestander in commissaris Hélène Pessayre, die later op een zijspoor wordt gezet door een superieur.
Het boek 'citeert' stukken uit de artikelen van Babette (die, zoals in de verantwoording achterin vermeld staat, gebaseerd zijn op officiële documenten). Het wordt zo deels een pamflet tegen de maffia en de afwachtende houding van politici in Frankrijk. Ook de vorige twee boeken kunnen als een aantijging tegen de maffia gelezen worden, maar in dit boek overheerst deze aanklacht op een voor mij storende manier.
Daarnaast neemt de moeizame relatie die Montane met vriendinnen had en heeft een belangrijke plaats in het boek in. Jeugdvriendin Lole, Babette, Sonia, Hélène, allen passeren voortdurend de revue. Daardoor sneeuwt het thrilleraspect onder.
De keuze voor soleo als titel is curieus. Soleo is 'de ruggengraad van het flamencolied' zo wordt in het begin van het boek gezegd. Hoewel muziek vaak aandacht krijgt in het boek, speelt de flamenco verder geen enkele rol in het boek.
Izzo's schrijfstijl bevalt me wel, vooral de sfeertekeningen van Marseille. Ik vind echter het boek te veel zwakke kanten hebben.
Het boek 'citeert' stukken uit de artikelen van Babette (die, zoals in de verantwoording achterin vermeld staat, gebaseerd zijn op officiële documenten). Het wordt zo deels een pamflet tegen de maffia en de afwachtende houding van politici in Frankrijk. Ook de vorige twee boeken kunnen als een aantijging tegen de maffia gelezen worden, maar in dit boek overheerst deze aanklacht op een voor mij storende manier.
Daarnaast neemt de moeizame relatie die Montane met vriendinnen had en heeft een belangrijke plaats in het boek in. Jeugdvriendin Lole, Babette, Sonia, Hélène, allen passeren voortdurend de revue. Daardoor sneeuwt het thrilleraspect onder.
De keuze voor soleo als titel is curieus. Soleo is 'de ruggengraad van het flamencolied' zo wordt in het begin van het boek gezegd. Hoewel muziek vaak aandacht krijgt in het boek, speelt de flamenco verder geen enkele rol in het boek.
Izzo's schrijfstijl bevalt me wel, vooral de sfeertekeningen van Marseille. Ik vind echter het boek te veel zwakke kanten hebben.
1
Reageer op deze recensie