De waarheid blijft in het midden

Philip verliest zijn vader Brian door een ongeluk. Al gauw komt oom Alan, de broer van Brian, om de hoek kijken om de boel over te nemen. Eerst alleen in de pub van Brian, maar dan ook binnen zijn gezin. Philip ziet het met lede ogen aan. Maar dan ineens verschijnt de geest van zijn vader voor hem en vertelt hem dat oom Alan het ongeluk veroorzaakt heeft en daarmee dus een moord heeft begaan. Brian kan alleen eeuwige rust vinden als Philip wraak neemt en oom Alan om zeep helpt..

Philip weet niet zo goed wat hij daar van moet vinden. Hij is geen fan van oom Alan, maar een moord plegen is ook weer een brug te ver. Verscheurd door twijfel bedenkt Philip manieren om oom Alan uit de weg te ruimen zonder gesnapt te worden, onder aanmoediging van de geest van zijn vader.

Met zijn moordplannen zet Philip veel in beweging en niet alles verloopt zoals hij gepland heeft. Omdat hij net zijn vader heeft verloren wordt er veel door de vingers gezien en ook zijn moeder houdt hem een hand boven het hoofd. Maar zal een moord hem ook vergeven worden? Kan hij leven met de consequenties? En spreekt de geest van zijn vader wel de waarheid?

Matt Haig is schrijver en journalist en heeft Engels en geschiedenis gestudeerd. Dat laatste zie je goed terug in het verhaal. Philip is dol op geschiedenis en vertelt veel over de romeinse oudheid. Dit is leerzaam, maar zorgt er ook voor dat het verhaal onnodig vertraagt. Haig bouwt vooral in het begin een goede spanningsboog op, maar door een overvloed aan onnodige details is het soms lastig om erbij te blijven.

Haig vertelt het verhaal vanuit de gedachtenwereld van de elfjarige jongen en hierdoor kun je je helemaal inleven in Philip zijn wereld. Dit betekent wel dat niet alles even betrouwbaar of gestructureerd is. Is de geest van de vader echt of een stukje fantasie? Hierdoor word je zelf ook aan het werk gezet, want hoe zit het nu precies?

De schrijfstijl past bij de vertelstem, de zinnen zijn kort en bondig. In eerste instantie leest het wat lastig weg. Wat verder in het verhaal ontdekte ik waar dat aan lag namelijk Haig laat veel leestekens weg. Na dat besef kon ik de stijl beter begrijpen, al bleef het wel even goed opletten bij het lezen.

Het verhaal zelf heeft veel donkere randjes en donkere humor, daarnaast zet het je ook aan het denken. Geen makkelijk boek, wel vermakelijk.