Zware thema’s in volwassen boek over jongeren

Als ik het haar had verteld van Laura Nowlin, vertaald door Annick Smithers, is het tweede deel over de liefde tussen Autumn en Finn. Daar waar Als hij bij mij was gebleven vanuit het oogpunt van Autumn geschreven is, is deze roman deels een spiegelversie. De roman begint waar het eerste boek bijna eindigt: wanneer het eindelijk goed begint te gaan tussen Finn en Autumn. Wanneer het vervolgens misloopt, verspringt het perspectief naar dat van Finns beste vriend, Jack, om vervolgens in het laatste deel van het boek weer te liggen waar het in boek 1 lag, bij Autumn, en zo de cirkel rond te maken. Het boek loopt dus verder in de tijd dan boek 1.

Finn is stapelverliefd op Autumn, zo verliefd dat zijn beste vriend Jack niet kan geloven dat Autumn dit niet weet. Maar Finn is samen met Sylvie, en dus kan hij Sylvie niet kwetsen. Na het lezen van boek 1 weet de lezer dat er een korte tweede kans komt voor hem en Autumn, maar dit boek vertelt dus ook vanuit Jack hoe het verder gaat met zowel Autumn als Sylvie, hoe de vriendschap in de groepen verder evolueert en in het laatste deel volgt de lezer Autumn nog in haar poging om er iets van te maken ondanks haar verdriet.

Dit boek is zwaarder dan boek 1 door de trieste gebeurtenis waarrond het opgebouwd is. Zo is de depressie van Autumn en het niet meer verder willen een heel belangrijk thema in het boek. De auteur trapt hier niet in de val van de rozengeur en maneschijn. Zo is ook na de ontdekking van de zwangerschap niet alles zomaar in orde. ‘Niet dood willen zijn is niet helemaal hetzelfde als willen leven.’ Ook wordt er aandacht besteed aan zwanger zijn en je niet verbonden voelen met je lichaam en geen gevoelens hebben voor de baby.

Toch is het niet al zwaarte, want er zitten ook verschillende humoristische, of sarcastisch-humoristische elementjes in.

Zo gaat Jack niet langer stretchen dan zijn gebruikelijke korte tijd want ‘omdat hij nu dood is, betekent het niet dat alles wat hij ooit heeft gezegd waar is.’

‘Tom had hem [gsm] toch aan haar gegeven, “zonder met Claire te overleggen, zoals in zijn koninkrijk gebruikelijk is,” zoals mijn moeder het uitdrukte.’

Het boek verheldert een aantal zaken uit boek 1, zoals hoe Finn in de tegenovergestelde vriendengroep terecht komt. Ook leren we Sylvie beter kennen dan we Jamie in het vorige boek leerden kennen.

Ook hier vallen er weer verschillende mooie zinnen op.

‘Ze ziet er zo gelukkig uit. Hoe is het mogelijk dat ik haar zo doe glimlachen met alleen de toppen van mijn vingers?’

‘Het voelt alsof ik met mijn hoofd tegen een muur bonk, zoals ik nu de troost of hoop probeer te vinden die er in elke slechte situatie zou moeten zijn. Er is niks.’

De dialogen zijn vlotter geschreven dan in het eerste boek. Ook is het karakter van Autumn geëvolueerd ten opzichte van boek 1 en groeien zij en Jack verder doorheen dit boek. Al met al is Laura Nowlin in dit boek gegroeid ten opzichte van haar eerste boek. Ook het feit dat het boek niet volledig opgehangen is aan de thema’s misverstanden en miscommunicatie zoals het vorige boek, is aangenaam. Samen met de zwaardere thema’s zorgt het voor een gevarieerder, volwassener en evenwichtiger boek dat dan ook 3.5 sterren verdient.