Satirisch, cynisch, grappig, maar ook troosteloos en pessimistisch

Ik had het boek heel snel uit en vond het een lekker satirisch verhaal, maar toch voelde het lezen een beetje erg troosteloos en pessimistisch.

Misschien omdat ik me met betrekking tot onze menselijke bestaan tot nu toe (nog) niet helemaal van mijn optimisme scheiden mag kan ik niet echt goed aan met deze manier van romans.
Iets positiefs: Vlaams/Nederlands is niet mijn moedertaal, ik heb de taal geleerd als volwassene, precies om de literatuur, media en cultuur te ontdekken, en ik ben erg onder de indruk van de taalgebruik van Verhulst. Hij schrijft toch wel anders dan andere auteurs die ik ken, een ik heb een hele reeks boeken op het Nederlands in mijn bibliotheek. Hij weet doeltreffend en een beetje venijnig satire en cynisme uit te drukken, zonder vlak of simpel te lijken. Dus al vanwege deze taalgebruik is de roman een aanbeveling.

Mijn ambivalente oordeel komt vanwege het gevoel van moedeloosheid en pessimisme tijdens het lezen - iets wat misschien of waarschijnlijk juist wel de bedoeling van Verhulst is, dus ben ik blijkbaar niet de juiste persoon om deze roman goed te keuren. Ik ben misschien iets te enthousiast en met (te) veel geloof in de goede kant van de maatschappij.