Meeslepend, romantisch en ontroerend

Elke dag neemt Audrey dezelfde route naar haar werk. Al tien jaar lang. Zodra ze de rotonde naar het parkeerterrein nadert, verandert ze in de gemotiveerde, betrouwbare Audrey van HR. Stiekem stelt ze zich voor hoe het zou zijn om gewoon door te rijden op de rotonde en een ander leven te beginnen. Groots en meeslepend zoals in haar lievelingsfilms.

Wanneer ze op een dag Lynx ontmoet (die een gevel aan het schilderen is) is ze erg onder de indruk van zijn ‘leven in het nu’-mentaliteit. Ze besluit voor één keer te doen wat ze altijd al wilde doen. Ze belandt in Parijs. Alleen en zonder plan. Maar is dit wel wat ze wil?

Chantal weet vanaf het begin de lezer nieuwsgierig te maken door middel van de bijzondere hoofdstuktitels. Ik moet bekennen dat ik even naar het einde van het boek heb gebladerd om te ontdekken waar deze titels over gaan. Toch kom je hier maar op één manier achter…door heel het boek te lezen! Ik kan je zeggen dat het totaal geen straf is. De humor en de prettige, vlotte schrijfstijl hebben ervoor gezorgd dat ik het boek erg snel uit had. Al vanaf de eerste pagina – het boek telt in totaal 448 bladzijdes – slokte het verhaal me op en kon ik het maar met moeite wegleggen (wat helaas soms echt nodig was).

Boeken waarin een hoofdpersonage zich in een vakantiesfeer onderdompelt, in dit geval de romantische stad Parijs, geven voor mij een extra feelgood-element aan het verhaal. De ontspannen sfeer, even weg van de dagelijkse beslommeringen en genieten van de ambiance van een mooie stad of een mooi land. Als de schrijfster het dan zo weet te omschrijven dat je de omgeving ook echt voor je ziet, zo beeldend en levendig, dan is het voor mij zeker een pluspunt waard. Chantal heeft dat in Nu we hier toch zijn voor elkaar gekregen.

Hoewel Audrey en Lynx dachten dat ze met z’n tweeën op een bouwstelling zaten, zat ik er ook bij. Ik voelde de angst van haar, ik voelde het plezier en de nervositeit. Zo ben ik ook met haar meegereisd naar Parijs. Ik was erbij tijdens de wandelingen in de Parijse steegjes, de knusse restaurantjes en zelfs op de hotelkamer. Sorry Audrey, ik was erbij. Net als al de andere lezers van dit heerlijke boek. En dat is nu juist de kracht van de schrijfster! Zij zorgt ervoor dat de lezer het zelf beleeft, het meemaakt zoals de hoofdpersonen het ervaren en dat ze voelen wat de personages voelen. Zelfs hun heftigste emoties.

Ik heb geluisterd naar de plannen van Lynx. Zijn onbesuisde houding, zijn onbevangen plannen. Het lef waarmee hij dingen onderneemt. Zou niet iedereen stiekem zo willen leven? Ik heb bewondering voor de manier waarop hij Audrey tot dit inzicht laat komen. Hoe hij haar meetrekt in die manier van leven. Gaandeweg het boek zie je dat de geroutineerde, plichtsgetrouwe Audrey langzaamaan het veilige gevoel van leven durft los te laten. Dat ze haar comfortzone verlaat, hoe spannend dat ook is. Dat ze keuzes durft te maken met betrekking tot haar baan en haar ochtendritueel met de knappe, beweeglijke Darius. Ze durft steeds meer te zeggen wat zij wil, wat zij voelt. Door de groei die ze meemaakt weet ze op haar manier anderen weer te overtuigen om anders naar lastige situaties te kijken.

Hoewel de meeste feelgood-verhalen eindigen met de samenkomst van (hoofd)personages, weet Chantal van Gastel hiervan af te wijken. Niet zozeer wat betreft de verbintenis tussen twee personen – want gelukkig gebeurt dat ook in dit boek – maar meer de verrassende wending bijna aan het einde van het verhaal. Ze durft je een moment uit de heerlijke feelgood-bubbel te trekken en je mee te nemen naar een heftige, confronterende wereld waar je geen invloed op hebt. Een ontroerend en aangrijpend deel van het verhaal.

Nu we hier toch zijn is een meeslepend, romantisch verhaal dat vlot wegleest en de juiste ingrediënten bevat voor heel wat ontspannen uren leesplezier. Ik geef het daarom vijf sterren.

Deze recensie is eerder verschenen bij boekencast.nl