Hartverwarmend verhaal

Noodgedwongen komt Cat terug naar Nederland wanneer ze hoort dat haar vader een hartoperatie heeft ondergaan. Haar vriendin Lieke heeft een kamer en een tijdelijke oppasbaan voor haar geregeld bij Menno en Viv en hun twee zoontjes Luus en Finn. Na anderhalf jaar reizen in alle vrijheid zonder verplichtingen vliegen de verantwoordelijkheden haar al snel naar de keel. Viv blijkt een onuitstaanbare werkgever te zijn en maakt constant ruzie met Menno. Ook de kinderen zijn duidelijk geen lieverdjes. En naar de wekelijkse ziekenhuisbezoekjes met haar vader kijkt ze ook niet uit, zeker niet omdat haar vader blijft volhouden dat ze een glansrijke carrière als violiste laat schieten en daar niet over op kan houden. Gelukkig is dokter Bastiaan Brandt degene die haar een warm gevoel kan geven.

Wat heb ik genoten van Voet op eigen bodem! Het verhaal is niet alleen erg amusant, maar leest vlot door de vrij korte, goed begrijpelijke zinnen en doordat het lettertype iets groter is dan gemiddeld.
Net als in haar vorige boeken laat Vannessa Thuyns weer zien dat ze een kei is in het maken van humoristische (taal)grapjes waardoor er steeds weer een lach op mijn gezicht verscheen. Telkens weer raakte ik volledig ondergedompeld in het verhaal, en wanneer ik het verplicht even weg moest leggen, bleef ik me afvragen hoe het verder zou gaan.

De afwisseling van plezierige belevenissen met serieuze thema’s is perfect gekozen. Het echte leven bestaat ook niet alleen maar uit vreugde en dat heeft de schrijfster prima geëvenaard. Lastige situaties zoals het moeizame contact met haar ouders, ziekte en het gemis van een dierbare omdat je door omstandigheden van elkaar gescheiden bent, heeft de schrijfster met veel gevoel neergezet waardoor je als lezer een brok in je keel krijgt.

Ook weet ze de aandacht van de lezer vast te houden door af en toe een vleugje nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Zo wil je graag weten waarom de kleine Finn niet praat. Gaandeweg zie je wel aankomen welke kant dit opgaat, maar doordat je zo meeleeft met die jongen, blijf je ook bij deze stukken geboeid.

De personages zijn erg menselijk. Je kan zowel het innerlijk als het uiterlijk goed voor je zien. De vader die je graag even zou willen toespreken over de belangrijke dingen in het leven en waar ik me soms echt aan geërgerd heb, of vriendin Lieke die niet zomaar, na één kant van het verhaal te hebben gehoord, een mening moet vormen. Het zijn stuk voor stuk heerlijke personages die discussies niet uit de weg gaan. Toch hebben sommige personages ook mijn hart veroverd. De kinderen Luus en Finn bijvoorbeeld. Je voelt zoveel medeleven en liefde voor hen.

De verhaallijn over Amir zet je weer met beide benen op de grond. De vergelijking tussen Cat en hem laat de lezer nadenken over wat echt belangrijk is. Het laat je inzien dat we het zo slecht niet hebben in een welvarend land als Nederland en dat er, over het algemeen, een veilig gevoel heerst. Vannessa Thuyns heeft dit erg subtiel in het verhaal gevoegd en mooi verwoord.

Voet op eigen bodem is een hartverwarmend verhaal met een lach en een traan, over vergeven en vergeten. Een verhaal over familiebanden, goede vrienden en onuitgesproken hoop. Het krijgt van mij de volledige * * * * * sterren.

Deze recensie is eerder verschenen op www.boeken-cast.nl