Interessant snufje wereldgeschiedenis

De naam Pipin Ferreras is een zeer bekende in de duikwereld. Ook zal zijn naam bij menig Cubaan een belletje doen rinkelen. Even ‘googlen’ en we weten waarom: hij heeft met zijn liefde voor de sport freediving Cuba op de kaart gezet als paradijselijk duikoord en heeft vele wereldrecords freediving op zijn naam staan. Hij werkte mee aan verschillende films en documentaires en heeft dit boek geschreven over zijn bewogen leven.

Francisco Ferreras ziet het levenslicht in Cuba. Zijn ouders maken deel uit van de regering van Fidel Castro. Zij hebben het zo druk met Cuba dat het aan hen voorbijgaat dat Francisco op 3 jarige leeftijd nog geen woord zegt en geen meter loopt. De kinderjuf maakt zich zorgen over de ontwikkeling van de jongen. Ze gelooft heilig in Olokun, de god van de zee en vraagt zijn zegen. Direct wordt het eerste stapje gezet en ‘pipin’ is het eerste wat hij uitspreekt: Pipin Ferreras is geboren. Hij groeit uit tot een merkwaardige man. Ferreras heeft een ontstellend groot ego en een doorzettingsvermogen waar je u tegen zegt. Ik ben wel wat gewend als het om ‘niet tegen je verlies kunnen’ gaat, maar de competitiedrang die Pipin tentoonspreidt is van een andere orde. Pipin is een fantastische duiker, hij zet de sport freediving – duiken zonder zuurstof – op de kaart. Hij weet Fidel Castro ervan te overtuigen het land te mogen verlaten om de wereld te laten zien wat een paradijselijk duikoord Cuba is. Tijdens een van zijn reizen ontmoet hij Audrey, zijn soulmate. Hij weet haar over te halen ook te gaan freediven en ze blijkt een natuurtalent. Al snel breekt ze wereldrecords. Pipin vergt veel van haar, hij vraagt haar constant de beste te zijn en steeds dieper te duiken. Te diep?

Dit boek is heel anders dan de boeken die ik gewend ben te lezen. Het is een waar gebeurd persoonlijk en dramatisch relaas van een complexe persoon. Een man die geobsedeerd is door duiken en daarin de onbetwiste kampioen wil zijn. Ik heb niets met duiken, laat staan met freediven. Maar Pipin Ferreras verhaalt met zoveel liefde en passie voor zijn vak dat het verhaal me absoluut intrigeerde. Ferreras geniet bij elke duik van de spanning, het avontuur, de kick, de hallucinaties, het gevoel heerser van het water en de beste te zijn. Hij neemt alle risico’s voor lief: black-out, caissonziekte, een hersenbeschadiging en zelfs de dood. Riscio’s die niet alleen voor zichzelf gelden, maar ook voor zijn buddies. En voor zijn vrouw. Bij elke duik opnieuw. Wat houdt die oceaan voor ons verborgen wat mensen als Ferreras er toe drijft om heel bewust steeds een groter risico te willen dragen? Pipin probeert het uiteen te zetten. Hij schrijft met enthousiasme over de duiksport, maar verzandt daarbij regelmatig in details. Ook heeft hij de neiging vaak in herhaling te vallen. Elk schroefje, ballonnetje en touwtje wordt meermaals besproken, om de lezer meer inzicht te verschaffen in de onderwaterwereld. Dat heeft echter niet het gewenste effect.

Ferreras is geen schrijver. Verrassende metaforen of beeldende beschrijvingen blijven dan ook uit. De kromme zinsconstructies werken absoluut op de zenuwen. Maar Ferreras heeft niet de pretentie om een schrijver te zijn en dat maakt veel goed. Het boek De Duik boeide me. Sterker nog, het ontroerde me. De beschreven geschiedenis op het communistische Cuba voegen een interessant snufje wereldgeschiedenis toe aan het boek. De eerlijkheid van Ferreras over zijn eigen tekortkomingen en egocentrisme is hartverwarmend. Er zijn maar weinig machomannen die dat kunnen. En dan de liefde. De driehoeksverhouding tussen Pipin, Audrey en het water is mooi. Adembenemend en gevaarlijk mooi.