Meer dan twee sterren kan ik aan dit boek niet geven.

Een stille verdwijning is de tweede thriller van Lofthouse. Haar eerste boek, Een perfecte glimlach, heb ik met veel enthousiasme gelezen. De verwachting was gewekt dat er opnieuw een goede misdaadschrijfster is opgestaan. Helaas vond ik haar tweede boek – Een stille verdwijning – deze verwachting niet waarmaken.

Kate is een tobberige moeder met een twijfelachtige carrière. Ze krijgt geen vat op haar driejarige zoontje en ergert zich aan zijn driftbuien. Ze ergert zich ook aan zichzelf, aan haar man, aan haar baan, eigenlijk aan alles. Onverwacht staat als een geestesverschijning haar vroegere hartsvriendin tegenover haar. Die geeft echter geen blijk van herkenning, wat Kate niet kan verkroppen. Ze besluit op onderzoek uit te gaan en dat brengt heel wat nostalgie naar boven. Kate raakt verstrikt in een web van leugens en kan zich daar maar moeilijk uit bevrijden.

Dit boek mist communicatie. De hoofdpersonen praten volledig langs elkaar heen, als ze überhaupt al woorden uitwisselen. Er zijn nauwelijks dialogen en als ze er zijn is vaak niet duidelijk wie wat zegt. Kate doet geen enkele moeite om haar kind, man, vriendin of wie dan ook te begrijpen. Bovendien lijkt het haar koud te laten of ze zelf begrepen wordt. Gedachten zijn er daarentegen meer dan genoeg te vinden in dit boek. Bij alles wat Kate doet, denkt ze het tegenovergestelde en zegt ze niets. Natuurlijk, er zijn genoeg gezinnen die niet uitblinken in communicatieve vaardigheden. Maar daar worden geen boeken over geschreven en al helemaal geen thrillers. Ook voor de acties van Kate is maar moeilijk sympathie op te wekken. De manier waarop ze haar zoontje bejegent doet mijn wenkbrauwen tot ongekende hoogten rijzen. De passie die Kate voelt voor ex-vriendje Seth is nauwelijks te bevatten. Niet alleen vanwege het verborgene van de relatie, maar vooral vanwege de vaagheid ervan. Seth is aan lager wal geraakt, heeft zichzelf en zijn leefomgeving verwaarloosd en eist Kate volledig op zonder er iets anders voor terug te geven dan wilde vrijpartijen. En dan de verdwijning van vriendin Carrie. Zij had redenen te over om weg te sneaken, maar ik vond haar verdwijning halfslachtig en helemaal niet zo stil als de titel van het boek doet vermoeden. Lofthouse gebruikt sowieso veel bijvoeglijke naamwoorden die niet veel toevoegen aan de leesbaarheid van het boek.

Gelukkig zijn er ook nog een aantal pluspunten te noemen: het boek leest vlot en gemakkelijk. Ondanks alle wrevel die werd opgewekt wilde ik Een stille verdwijning absoluut uit lezen. Het slotstuk was prima, lekker open. En de manier waarop heden en verleden met elkaar zijn vervlochten vond ik knap gedaan. Maar meer dan twee sterren kan ik aan dit boek niet geven.