De zoveelste Appel?

De makelaardij: snelle jongens, verkoop van gebakken lucht, pappen en nathouden. Het hoort er allemaal bij. Ivo is een eenpitter en doet het redelijk op de huizenmarkt. Om een extra centje te verdienen doet hij soms wat in- en verkoop voor Karel. Overduidelijk dat hierbij regelmatig de mazen van de wet worden opgezocht. Maar wat zou dat, een beetje spanning in het leven hoort erbij. Toch?

Appel weet mij altijd in minder dan 500 woorden in zijn greep te hebben. De haartjes op mijn armen gaan alvast overeind staan, het klamme zweet breekt al bijna uit, terwijl er helemaal nog niets spannends is gebeurd. Maar je voelt het in al je zenuwen: dit loopt slecht af! Het hoe, met wie en waarom wordt echter pas later duidelijk, snel doorlezen dus. In alle andere boeken van René Appel houdt die spanning altijd aan, van begin tot eind. Bij het lezen van Los geld bekroop mij echter voor het eerst het gevoel bezig te zijn in het zoveelste spannende boek van Appel.

Het middengedeelte van het boek blonk wat mij betreft niet uit in originaliteit. Hoofdpersoon Ivo werkt zichzelf steeds verder in de nesten, de bedreigingen worden ernstiger, de druk wordt opgevoerd. Maar Ivo zoekt niet naar oplossingen, praat er niet over, hoopt dat de ellende gewoon overwaait en dat is vaker het geval in de boeken van Appel. Tijdens het lezen van Los geld stoorde me dat, het was duidelijk tijd voor actie en daadkracht en daar ontbrak het aan. Ik vind René Appel sterker in zijn op de actualiteit gerichte boeken dan in zijn fictieve verhalen en hoop dan ook dat we binnenkort weer een dergelijk boek mogen verwelkomen. Maar, Appel is en blijft een fantastische misdaadauteur. Het einde van Los geld is daverend spannend en onverwacht. Al met al zorgde dat er toch voor dat ik met een heerlijke zucht de laatste bladzijde omsloeg!