Naar het einde toe lijkt de schrijfster wel wat haast te hebben gehad

de laatste bladzijden zijn wat minder goed uitgewerkt dan de rest van het verhaal...,Agathe Wurth debuteert met de misdaadroman Ongeluk. Op haar website staat vermeld dat ze houdt van afgeronde verhalen en mede daarom veel thrillers leest. Haar werkervaring in een pathologisch anatomisch lab gecombineerd met de vele verslonden thrillers, brachten Wurth er toe om zelf een misdaadroman te gaan schrijven.

Frederique woont in een volledig aan haar rolstoel aangepast appartement in Rotterdam. Ze vult haar dagen met het schrijven en illustreren van zeer succesvolle kinderverhalen. Ze leidt een rustig, redelijk teruggetrokken bestaan. En dan verdwijnt haar buurvrouw en vriendin Ditta. Frederique wordt net als alle andere bewoners van het appartementencomplex ondervraagd door inspecteur Leo Vermeulen. Er bloeit al snel iets moois op tussen Leo en Frederique. Iets waarvan de gehandicapte Frederique niet meer had durven dromen. Leo is een politieman in hart en nieren en leeft ervoor om altijd de waarheid boven tafel krijgen. Hij gaat ook op zoek naar de waarheid achter het ongeluk dat Frederique aan haar rolstoel heeft doen kluisteren. De waarheid kan soms hard zijn.

Wurth zet zichzelf op de kaart als misdaadauteur met Ongeluk. Laat ik beginnen met de twee minpuntjes aan dit boek. Allereerst de bundeling van recepten achterin het boek. Origineel is het zeker, maar het doet afbreuk aan de kracht van het boek, geeft het wat ongeplaatst frivools. Het volstrekt ongeloofwaardige stuk over het eerste huwelijk van Frederique is mijns inziens de andere misser. Het gevoel van herkenbaarheid en realisme maakt thrillers juist zo spannend en beklemmend. Door het opnemen van deze irrelevante en irrealistische dwaling, raakte ik hier de binding met de personages even kwijt.

Maar dan de lofzang. Door de manier van schrijven krijgt de lezer al snel sympathie voor de hoofdpersonen. Ondanks haar handicap redt Frederique zich uitstekend en rekent ze triomfantelijk af met de problemen waar gehandicapte mensen mee te maken krijgen. Wurth heeft de belevingswereld van een gehandicapt individu waarheidsgetrouw neergezet. Ook inspecteur Leo wordt uitstekend getypeerd. Hij is aardig, romantisch en doortastend. Of hij ook knap is? Geen idee. Uiterlijkheden doen er bij deze schrijfster waarschijnlijk niet zo toe. Leo valt als een blok voor Frederique en die gevoelens zijn wederzijds. De lezer wordt getrakteerd op alle emoties die gepaard gaan met het begin van elke liefdesrelatie: verliefdheid, geluk, ongeloof, onzekerheid. Maar door dit pril geluk heen loopt het onderzoek naar de verdwijning van buurvrouw Ditta. En het onderzoek naar de veroorzaker van het ongeluk van Frederique. En het onderzoek naar de onbekende dode man. Complimenten voor de manier waarop Wurth haar informatie prijsgeeft. Het is namelijk niet inspecteur Leo die de stukjes aan elkaar weet te knopen, zoals vaak het geval is in misdaadromans. Deze keer ontmaskerd de dader zichzelf.

Er is ook een rol gecreëerd voor Rotterdam in dit boek. Het water, de mensen, de gebouwen, het weer. Ik weet het altijd te waarderen wanneer Nederlandse schrijvers een Hollands tintje meegeven aan een verhaal.

Tijdens het lezen van Ongeluk bekroop me constant het gevoel dat er iets niet klopte, dat ik iets over het hoofd zag? Het feit dat ik mijn vinger niet op de zere plek kon leggen, hield me gekluisterd aan de bladzijden. Ik heb Ongeluk in één keer uitgelezen, iets waar de dikte van het boek zich uitstekend voor leende. Het boek is spannend, de plot is uitstekend, de ontknoping verrassend. Naar het einde toe lijkt de schrijfster wel wat haast te hebben gehad, de laatste bladzijden zijn wat minder goed uitgewerkt dan de rest van het verhaal, maar dit doet geen afbreuk aan een prima geheel. Kortom: een debuut om trots op te zijn.