Tegen het eind van het boek loopt de spanning behoorlijk op.

Een boek lezen met mijn eigen quote op de achterflap is voor mij een geheel nieuwe ervaring en ik moet eerlijk toegeven dat het lezen van S staat voor stilte van Sue Grafton daardoor nog nèt iets leuker werd!

Kinsey Millhone is privé-detective en krijgt de opdracht om op zoek te gaan naar de 34 jaar geleden verdwenen Violet Sullivan. Is ze er vandoor gegaan, had ze een minnaar, is ze gevlucht voor de mishandelingen van haar man of heeft hij haar zelfs vermoord? Het gehucht Serena Station kent evenveel mensen als meningen over het lot van Violet en het is de taak van Kinsey om alle door de tand des tijds vertroebelde herinneringen te ontwarren en de waarheid boven tafel te krijgen. Alleen is niet iedereen even gelukkig met het oprakelen van het verleden en de agressie steekt opnieuw de kop op, ditmaal met Kinsey als doelwit.

Over het algemeen ben ik niet zo’n reeksen-lezer, ik heb geen boekenplanken vol met alle delen van inspecteur pak-de-boef of rechercheur eind-goed-al-goed. Wellicht dat ik echter voor Sue Grafton een uitzondering ga maken. Het zijn heerlijke ‘relax’ boeken die vlot lezen, goed geschreven zijn en precies genoeg spanning bevatten om de titel misdaadroman te mogen voeren. Verwacht dus geen hoogstaande literatuur of zinderende spanning, want dan zullen de boeken van Grafton teleurstellen.
Zoeken naar iemand die 34 jaar geleden van de ene op de andere dag is verdwenen, lijkt op zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Zoniet voor Kinsey Millhone. Met haar naïeve maar doortastende manier van doen, krijgt ze mensen die jaren hebben gezwegen aan het praten. Kinsey probeert zich onbevooroordeeld een beeld te vormen van wat zich zo lang geleden in het dorpje heeft afgespeeld en ze komt al gauw tot de ontdekking dat maar weinigen de volledige waarheid spreken. Grafton wisselt de zich in het hier en nu afspelende zoektocht van Kinsey af met hoofdstukken waarin steeds een andere betrokkene aan het woord wordt gelaten over 4 juli 1953. Voor de lezer is dat erg leuk, omdat je op die manier over meer kennis beschikt dan de privé-detective zelf. Soms krijg je de neiging om Kinsey in te fluisteren wie welke leugen heeft verteld en in welke hoek ze het moet zoeken. Grafton zet Kinsey neer als een mens van vlees en bloed, die de was doet, onderbroeken gaat kopen en verzot is op (lekker??) eten, waardoor je je direct kunt vereenzelvigen met de hoofdpersoon. Het beschrijven van de karakters gaat Grafton heel goed af. Of S staat voor stilte nu het eerste of het negentiende boek is wat je leest in deze serie, de personages worden precies voldoende getypeerd, wat een kunst op zich is. Vaak is dat hetgeen me tegenstaat in serie-boeken, de oneindige herhaling van hoofdpersonen en de onderlinge relaties, maar daar heb je in deze reeks geen last van. Tegen het eind van het boek loopt de spanning behoorlijk op. Natuurlijk weet iedereen dat het goed afloopt met Kinsey (er zitten tenslotte 26 letters in het alfabet), maar toch was het boek neerleggen en gaan slapen gisterenavond geen optie meer: het boek moest uit!