Van het min of meer open einde van het boek moet je houden; het kan een teleurstelling zijn als je zat te wachten op de laatste klapper.

Stel je voor: je bent afgesneden van de wereld door een vreselijke storm. Het is ijzig koud en je bent in de aanwezigheid van een onbekende, maar moorddadige indringer. Een nachtmerrie? Of de juiste mix voor een spannende thriller. In Sterfkou, het vierde boek van Lincoln Child zonder vaste co-auteur Douglas Preston, doet een klein team wetenschappers in het puntje van Alaska onderzoek naar de effecten van de opwarming van de aarde. Daarbij stuit men per ongeluk op een interessante, want prehistorische vondst: een ingevroren, compleet bewaard gebleven sabeltandtijger. De tv-zender die de expeditie financiert, stuurt meteen een televisieploeg om een documentaire te maken over deze wereldschokkende ontdekking. Maar dan verdwijnt het beest spoorloos, steekt een ondoordringbare storm op en vallen er onverklaarbare en vooral bloederige doden. Ontsnappen lijkt onmogelijk.
Toegegeven, de personages in het boek zijn nogal eendimensionaal: de tv-presentatrice heeft sterallures, de expeditieleider is een arrogante eikel, de regisseur gaat over lijken voor een award winning documentaire en de bioloog is wereldvreemd en verstrooid. Even dreigt een romance tussen hoofdpersoon Evan Marshall en de sympathieke producer van de crew, maar gelukkig beperkt zich dat tot een vage belofte aan het eind van het boek. Daar zaten we namelijk niet op te wachten. We willen ons namelijk ongestoord kunnen onderwerpen aan de zinderende spanning die Child steeds verder opbouwt.
De locatie alleen al is thriller-waardig: een enorme, in onbruik geraakte voormalige militaire basis met lange, donkere gangen en verlaten ruimtes. Achter elke hoek schuilt het gevaar en als lezer bekruipt je het gevoel dat je ook steeds over je schouder moet kijken, net als de personages als ze zich buiten de gemeenschappelijke ruimtes begeven. Alle wetenschappelijke informatie draagt nog eens extra bij aan de spanning. Child is, zoals blijkt uit zijn dankwoord, te rade gegaan bij experts op het gebied van geologie, geneeskunde en chemie – op dit laatste terrein bij een voormalig hoogleraar scheikunde, tevens zijn eigen vader. Vooral alle ‘technische’ informatie, zo kenmerkend voor een technothriller, doet de spanning toenemen. Child maakt in leesbare, maar zeker geen Jip-en-Janneke-taal duidelijk wat de wetenschappers onderzoeken en waarom de verschillende ontdekkingen die ze doen zo schokkend zijn. Naast spanning dus ook interessante materie.
Maar de exacte wetenschap heeft niet overal een antwoord op. En misschien moet je ook niet alles willen verklaren. Een mooie rol is dan ook weggelegd voor de Tunit (een soort Inuit) Usuguk, die in contact staat met de geestenwereld en de gebeurtenissen vanuit een spiritueel perspectief beziet. Dat die twee zo verschillende werelden naast elkaar kunnen bestaan en elkaar soms zelfs aanvullen, geeft een extra laag aan het boek.
Het is jammer dat er wat rare vertaalkeuzes en typefouten in het boek zitten. ‘Aurora bordelaise’, is dat de Franse versie van het noorderlicht? En waarom ‘FEAR’ op een geheim dossier vertalen met ‘ANGST’ als het verwijst naar de naam Fear Base? Maar daar kan Child natuurlijk niets aan doen. Wel aan het plotlijntje over een deel van de crew dat in een trailer weet te ontsnappen, maar dan nagenoeg zonder benzine komt te zitten in de dodelijke kou, wat niet zo veel toevoegt aan het verhaal. Van het min of meer open einde van het boek moet je houden; het kan een teleurstelling zijn als je zat te wachten op de laatste klapper. Maar je kunt het ook beleven als de mysterieuze afsluiting van een angstaanjagend verhaal vol wetenschappelijke feiten.