Toen ik het boek uit had

Het is snikheet in Istanbul. Mensen worden door de extreme hitte gedreven tot waanzin, politiemannen krijgen het zwaar te verduren en de overledenen ontbinden binnen de kortste keren. Ten minste, dat zou je verwachten met die temperaturen. Soms zijn de dingen echter niet zoals ze lijken te zijn. Zo wordt er een oude vrouw dood aangetroffen in haar appartement. Zij verkeert in het gezelschap van een jonge, knappe, eveneens dode man. Sectie op het lichaam van deze man onthult dat de dood bij hem reeds lang geleden is ingetreden. Deze nieuwe werkelijkheid doet de nekharen van vele betrokkenen rijzen.

Ik vind het wat lastig om aan dit boek een waardering te geven. Aan de ene kant is het verhaal niet echt spannend te noemen en heb ik er geheel tegen mijn principes in lang over gedaan om het uit te lezen. Aan de andere kant is de detective wel intrigerend en vernieuwend qua inhoud. Toen ik het boek uit had, bleef het in mijn hoofd zitten, zat ik over de gekte die beschreven is, na te denken en had ik de behoefte er met anderen over te praten. Dus het boek heeft zeker ‘wat’. Het thema is ronduit interessant te noemen. De balseming van lichamen als kunstvorm is in ieder geval een onderwerp waarover ik nog nooit eerder een thriller heb gelezen. De belangrijkste religies die in Turkije gebezigd worden (Islam, Jodendom, Christendom en Yezidi) gebruikt de schrijfster knap om de verschillen in de omgang met overledenen scherp neer te zetten. Een aanhanger van het christendom kan de balseming van een lichaam begrijpen en misschien wel goddelijk vinden, waar een moslim het als afstotelijk kan ervaren. Vanwege die religieuze verschillen ervaren de hoofdpersonen in het boek de gebeurtenissen ieder op een eigen manier en hebben ze moeite elkaar te begrijpen en te overtuigen van de rechtmatigheid van de eigen tradities. De verschillen in godsdienst worden door de auteur ook gebruikt om de onmogelijke liefde tussen een moslimmeisje en een joodse jongen extra cachet te geven.

Toch waardeer ik het boek maar met twee sterren. Het taalgebruik van Barbara Nadel is wollig. In de recensie van een collega over ‘Stille Wateren’ van Nadel werden al wat voorbeelden van zinsconstructies aangehaald die de wenkbrauwen doen rijzen. Ook in dit boek komt het regelmatig voor dat de schrijfster zoveel woorden nodig heeft om een sfeer te bepalen dat het juist afbreuk doet aan de beleving ervan. Elke alinea beschrijft een nieuwe verhaallijn, waarvan er steeds minstens drie door elkaar lopen. Door deze opzet vergaar je steeds meer informatie en vallen de puzzelstukjes langzamerhand in elkaar. In het laatste hoofdstuk worden de verhaallijnen mooi bij elkaar gebracht. Maar doordat de voor- en achternamen van de personages veel op elkaar lijken (Cetin, Coktin, Isak, Ikmen, Iskender, Metin, Mehmet, Arto en Ardic) en elke alinea een ander onderzoek beschrijft, is het moeilijk personen en gebeurtenissen aan elkaar te koppelen. Regelmatig terugbladeren werkt bij mij niet bevorderend voor het leesplezier.

Personen met een speciale interesse in controversiële kunst of dodenverheerlijking zou ik dit boek aanraden, maar voor een verjaardagscadeautje kies ik toch voor een ander boek.