Harmonieuze herfstvakantie in Groenlo?

'Wat niet deert' van Nicolet Steemers is een boek wat vlot wegleest, door de indeling van het boek. Het is overzichtelijk. Van te voren weet je bij welke broer of zus je in het hoofd kruipt.
Dat geeft het verhaal meer lagen in plaats van één verteller. Je krijgt steeds meer stukjes van de puzzel over de (on)waarheid van de verdwijning van de moeder. Elk personage vertelt zijn eigen beleving, ideeën en gevoelens en geeft de lezer natuurlijk ook steeds meer informatie.

Manon, Ruud en Philip zijn zo verschillend van elkaar, niet alleen in leeftijd, maar ook in gedrag en in woorden. Tijdens deze herfstvakantie lopen de spanningen tussen elkaar alsmaar op. Maar toch zie je de broers en zus langzaam naar elkaar toe groeien, door de gezamenlijke zorg van hun vader.
Als lezer krijg je steeds meer te horen hoe de verhoudingen in het gezin vroeger waren en hoe de vlag er nu bijstaat.
Daarnaast ondersteunt de duidelijke omschrijving van de omgeving van Groenlo en het benoemen van de straatnamen de sfeer in het verhaal erg goed.

Spanning als in 'enge dingen' komen er niet in voor. In het verhaal zit wel een goede spanningsboog/suspense. Die opbouwende spanning zit hem vooral in de onderlinge verhoudingen en emoties van de familie, die steeds meer op scherp komen te staan. Want ja, hoe zou dat zijn als je, in een inmiddels verwaarloosd vakantiehuisje gaat zitten, met je familie waarmee je al jaren niet meer zo dicht op elkaars lip hebt gezeten? De boel moet schoongemaakt of opgeknapt worden. En daar komt dan nog bij dat je vader aan geheugenverlies lijdt en steeds meer begeleiding en verzorging nodig heeft. En je moeder 13 jaar geleden het gezin heeft verlaten.
Ik had zelf vrij snel een plot in mijn hoofd, wat na het uitlezen van 'Wat niet deert' ook zo bleek te zijn. Dat was echter niet vervelend, ik was eerder benieuwd of mijn ‘voorspelling’ ook zo bleek te zijn.

Met veel plezier heb ik ‘Wat niet deert’ gelezen!