Goed doordacht en spannend debuut

'Bij de tweede ster rechts en rechtdoor tot de ochtend. Als het lot.' 

Peter, een typische Amerikaanse scholier. Slim, goed in basketbal, een relatie met het populairste meisje van de school Stacey, en de zekerheid dat hij wordt aangenomen bij een goede universiteit. Maar door een opmerking van een leraar begint hij te twijfelen. Zijn leven is al zo uitgestippeld dat hij nooit eerder heeft bedacht wat hij zelf wil… En wat zou hij willen als hij besluit zijn voorbestemde pad niet te volgen?  

En dan Eliza, de knappe kunstenares met een passie voor fotografie en de enige fout die Peter heeft begaan. Ze zijn betrapt bij een heftige zoenpartij. Sindsdien is ze het doelwit van pesterijen. De zoen met Peter is niet het enige wat haar leven op zijn kop heeft gezet, thuis loopt het ook niet soepel. Er wordt verwacht van Eliza dat ze in één klap volwassen is, maar volwassen worden blijkt niet altijd even makkelijk…  

Terwijl Eliza weer een nieuwe onenightstand mee naar huis sleept, wordt Andy geïntroduceerd, de suf geblowde skater die sowieso geen doel lijkt te hebben in zijn leven. Getergd door schuldgevoel voelt hij zich verplicht om te gaan met foute mensen waardoor hij, tegen zijn zin in, blijft hangen in de rol van tegendraadse, nietszeggende puber.   Anita is de laatste van de vier en de nerd. Ze wordt van huis uit geacht nooit onder te presteren. Maar Anita heeft een passie waar haar ouders niks van willen weten en die ze zelfs tegenwerken: zingen.  

En dan is daar nog de blauwe ster die de hoofdrol speelt in het verhaal: Ardor, de komeet die recht op de Aarde af lijkt te komen. De vier personages hebben een letterlijke deadline en willen die laatste maanden nog wat van het leven maken. Doordat de gedachte ‘Alles is toch al verdoemd’ de boventoon voert, bevat het verhaal een donkere sfeer. Er worden vier duidelijke karakters neergezet die soms wat stigmatiserend zijn, waardoor het voor de lezer lastig is om zichzelf met hen te identificeren.  

Bovendien lijkt er niet één duidelijke schrijfstijl te zijn. Tommy Wallach, auteur van het boek en van origine singer-songwriter, weet het gevoel van de personages en hun kijk op bijvoorbeeld het geloof mooi en diepgaand neer te zetten. Dit had best wat vaker in het verhaal naar voren mogen komen, want hij heeft echter ook uitschieters naar grof en simpel. Het is duidelijk dat de balans hiertussen nog mist. Daarnaast komen er slordige (taal)fouten in het boek voor, zoals Eliza die in de laatste zin van een hoofdstuk ineens Anita heet.  

Doordat de schrijver veel gedachten en informatie deelt door ze tussen haakjes te zetten – informatie die de lezer zelf wel kan invullen –, is er weinig ruimte voor eigen beleving. De actualiteit, zoals het noemen van president Obama, kan interessant zijn, omdat je hierdoor meer herkenning vindt in het verhaal. Maar het kan ook een valkuil zijn; het verhaal is niet tijdloos.  

De schrijver heeft vermoedelijk een brede interesse, die gaat van gitaarmerken en versterkers naar vintage cameramerken, want de ervaring met bepaalde producten wordt uitvoerig beschreven. Dit is leuk als je dezelfde interesse deelt, maar het gaat om zulke specifieke producten dat hij hierdoor wellicht een groot deel van zijn beoogde doelgroep mist.

Toch is het concept leuk en goed doordacht, omdat het verhaal tot het eind spannend blijft: vergaat de wereld nu wel of niet? Hierdoor blijft het boek de lezer wel triggeren. Alles komt samen in We keken allemaal op: liefde, fantasy, actualiteit waardoor het niet in één hokje past. Leuk debuut van deze singer-songwriter. Herkenbaar voor de doelgroep en met een onverwacht einde.