Spannend, maar ook wat ongeloofwaardig

Sonja en Richard zijn al jaren bevriend. RIchard is ook al tijden smoorverliefd op Sonja, alleen heeft Sonja zelf een oogje op de knappe Toni. Toni is de zoon van Falcone, de nieuwe zakenpartner van Sonja's vader, Ad. Ad heeft een klein vrachtvervoerbedrijf en rijdt spijkerbroeken voor Falcone naar Italië. Dan komt Ad bij zijn laatste rit tot de ontdekking dat hij niet alleen maar spijkerbroeken vervoert en hij besluit niet meer voor Falcone te rijden. Op het moment dat Ad met Falcone in gesprek gaat, gebeuren er rare dingen op het examenfeest van Sonja en Richard. En zodra het feest is afgelopen begint de ellende pas echt.

Witte Spijkerbroeken is de tweede roman van Marieke Pallada. Pallada weet het verhaal met goede, duidelijke zinnen te omschrijven. Ze heeft een fijne schrijfstijl en ze weet de personages en omgeving diepgang te geven. Pallada zet in dit verhaal vriendschap, verraad en liefde goed neer. Ook weet ze spannende gebeurtenissen zoals een bijna-verkrachting realistisch, duidelijk en niet over de top te beschrijven. Ondanks de onrealistische aspecten in het verhaal, houdt ze ook het verhaal spannend tot het einde.

Toch zijn er veel elementen die deze positieve punten aan Witte spijkerbroeken tenietdoen. De titel zelf klinkt niet heel aantrekkelijk en het verhaal doet wat ouderwets aan door de namen en de kaft. Witte spijkerbroeken zijn al een tijd uit de mode en de foto op de voorkant lijkt boekdelen te spreken. Je wordt echter misleid door de titel, want in het hele boek wordt met geen woord gerept over witte spijkerbroeken. Gaandeweg het verhaal wordt duidelijk dat ‘witte’ ergens anders voor staat.

De namen die in het boek worden gebruikt vallen ook op. Sonja, Ad, Peet, Richard, Toni: allemaal namen die tussen de jaren 60 en 80 heel populair waren, maar die nu nauwelijks nog gegeven worden. Ook worden er uitlatingen gedaan die opmerkelijk zijn. Zo zou Richard die Italiaan weleens laten zien wat een 'volbloed Hollander' in zich heeft en worden de Italiaanse mensen meer dan eens 'die pastavreters' genoemd. Niet helemaal meer van deze tijd.

In het begin van het verhaal zijn er bijna geen schrijffouten te bekennen, maar halverwege het boek lijken er bladzijdes overgeslagen te zijn bij het nalezen. Dit houdt in mindere mate aan naarmate het verhaal vordert. Zinnen kloppen niet, namen zijn verkeerd gespeld en zelfs Richard die ineens midden in een hoofdstuk Falcone heet. Slordige fouten, die het lezen niet bevorderen. Ondanks de prettige schrijfstijl en de goede uitwerking van de personages, laat het niet zo interessante verhaal daardoor helaas te wensen over.