De dingen waren nooit zo erg als ze leken

De vondst van een kinderlijkje aan de Engelse kust zorgt ervoor dat hoofdpersoon ‘Tonto’ Smith terug moet denken aan zijn pelgrimsreis van 1976. Samen met zijn ouders en geestelijk gehandicapte broer Andrew (beter bekend als Hanny) reist hij in een gezelschap af naar het kustgebied De Loney, waar ze gedurende een week op zoek gaan naar een godswonder. Deelnemers van het gezelschap zijn ervan overtuigd dat hun deelname aan de pelgrimsreis ervoor zal zorgen dat Andrew zijn spraakvermogen terug zal krijgen.

Tonto ziet de rituelen met lede ogen aan en probeert zijn broer te beschermen tegen de verontrustende drang van zijn moeder om Andrew te genezen. Hun hechte band kan niet voorkomen dat Andrew slachtoffer wordt van de vreemde plannen van zijn moeder. Zij gebruikt regelmatig duistere rituelen tijdens hun paasvieringen, maar de ernst van haar praktijken lijkt niet voor iedere deelnemer van het gezelschap duidelijk. Tijdens het buitenspelen maken Tonto en Andrew kennis met de vreemde bewoners van het kustgebied, zoals het meisje in een rolstoel voortgeduwd door de dame in smetteloos mantelpak. Zodra zij doorhebben dat de bewoners van het kustgebied hen beschouwen als indringers, wordt het duidelijk dat hun aanwezigheid allesbehalve gewenst is. Aan de verschillende deelnemers van het gezelschap is het de vraag hoe zij zich uit deze duistere omstandigheden zullen bevrijden.

De Engelse Andrew Michael Hurley maakt met De Loney zijn debuut als romanschrijver. Hij groeide op in het graafschap Lancashire, in de buurt van het grillige kustgebied dat hij in zijn roman beschrijft.

Pluspunten verdient de auteur door zijn rake beschrijvingen van de Engelse kustlijn, voorzien van uitvoerige details zoals de modderige ‘highlands’, de snijdende wind en de kletterende regen op de ramen van de bouwvallige boerderij. De roman verkrijgt daardoor dat typische vleugje van een griezelroman, waarbij personages in de ontluikende duisternis van de avond regelmatig over hun schouder moeten kijken.

Daarnaast verwerkt de auteur in zijn debuutroman de thema’s die bij een standaard ‘coming of age’ verhaal horen: op zoek zijn naar je eigen identiteit, jaloezie en het vertrouwen in een ander. Vanwege de religieuze invalshoek is de roman voorzien van veel Bijbelse verwijzingen, waarmee personages elkaar regelmatig confronteren.

Doordat het verhaal slechts uit het perspectief  van Tonto wordt verteld, is het aan de lezer om te bepalen of de gebeurtenissen in zijn herinneringen werkelijk zijn voorgevallen. De spanning wordt op zekere momenten flink opgevoerd, maar dooft jammer genoeg al snel uit als er overgeschakeld wordt naar een lange scène in huiselijke sfeer.

De Loney is een verstikkend portret over de gevolgen van een geloof in iets waarvoor je alles laat. Over het feit dat als je je aanpast om mensen niet kwijt te raken, je uiteindelijk jezelf verliest.