Wapenkoorts

De invloed van vuurwapens op de samenleving is door ons huidige tijdsbeeld ernstig onder druk te komen staan. Onderzoeksjournalist Iain Overton besloot na diverse negatieve confrontaties in zijn eigen loopbaan op zoek te gaan naar de status van het vuurwapen in verschillende werelddelen en verwerkte zijn ontmoetingen en ervaringen in het boek Gun baby gun. Vier jaar gedegen research levert een onthutsend portret op.

De belangrijkste vraag die Overton in zijn boek behandelt is de bestemming van een vuurwapen. Door het boek in te delen in de verschillende facetten van de wapencultuur (pijn, macht, plezier en winst) belicht de auteur de gevolgen van vuurwapens op ieder niveau. Een middag kleiduifschieten in IJsland, op bootcamp gaan om een potentiële terrorist uit te kunnen schakelen in de Verenigde Staten of één van ‘the big five’ afschieten op de savannes van Zuid-Afrika. Het is een greep uit de vele ervaringen die de journalist onderging om zich onder te dompelen in de bloedige wereld van het vuurwapen.

De nieuwsgierigheid van de lezer is het element waar Overton gretig gebruik van maakt in zijn boek. Dit voedt hij door verrassende en vaak shockerende statistieken te presenteren die je oren af en toe laten klapperen. Ooit geweten dat er bijvoorbeeld meer wapenwinkels dan benzinepompen in de Verenigde Staten zijn? En dat er iedere zestig seconden ergens ter wereld iemand neergeschoten wordt? Ook de smerige details worden niet geschuwd. Zo verklaart een scherpschutter dat zij richten op de zogenaamde ‘abrikoos’, het punt tussen de bovenkant van de ruggengraat en de overgang naar de hersenen. Zodra een scherpschutter dit gebied in zijn vizier krijgt, zal het slachtoffer zonder stuiptrekkingen naar de grond gaan. Door deze feiten komt de lezer terecht op de grens waar fascinatie langzaam overgaat in afschuw.

Gun baby gun is alles behalve een hommage aan het vuurwapen. Iain Overton hanteert een pittige schrijfstijl waarmee hij regelmatig uithaalt naar de verwoestende werking van vuurwapens die vaak pas op persoonlijk niveau echt zichtbaar zijn. Hiermee schopt hij tegen de cultuur die het vuurwapen idealiseert en het een glamoureuze status geeft. De reportages bij het Noorse eiland Utoya en de Amerikaanse plaats Sandy Hook laten zien dat niet alleen feiten als een rode draad door zijn boek verweven zijn, maar dat hij ook de verschrikkelijke gevolgen op emotioneel niveau weergeeft als een vuurwapen zijn brute intrede doet.

De auteur laat aan het einde van het boek toch lichtelijk zijn eigen mening doorschemeren als hij kijkend naar het Vrijheidsbeeld mijmert over een samenleving waar mensen zonder vuurwapen over straat kunnen gaan. Het Liberty Island is waarschijnlijk nog de enige veilige openbare plek ter wereld omdat bezoekers bij het betreden van het monument hun vuurwapen moeten afstaan. Een naïeve en niet realistische voorstelling om zijn bloedige portret mee te eindigen.