Lezersrecensie
Wondermooi geschreven ...
Het grootste geheim van de ene familie is het diepste pijn van de andere ...
Maine, 1960. Op een hete nazomerdag ziet de zesjarige Joe zijn zusje Ruthie aan de rand van de bessenvelden op haar favoriete steen zitten terwijl hun familie er aan het werk is als fruitplukkers. Maar die middag verdwijnt Ruthie spoorloos. Joe was de laatste die haar zag.
In een welgestelde buitenwijk er niet ver vandaan groeit Norma op als enig kind van strenge ouders. Ze is nieuwsgierig en barst van de vragen die haar ouders bruusk wegwuiven. Waarom is haar huid donkerder dan die van hen en waar komen haar levendige dromen vandaan?
Ik werd geselecteerd voor de vooruitleesactie van deze ontroerende familieroman. Terwijl ik eerst niet goed wist wat ik kon verwachten, verslond ik dit warme verhaal op 2 herfstavonden.
Kleine Ruthie zit vaak op een grote steen toe te kijken terwijl Joe keitjes wegschiet over het water, de volwassenen zijn druk aan het plukken op de bessenvelden. Het duurt daarom ook eventjes voor de ernst van de situatie doordringt ... hun zusje is verdwenen.
De overige kinderen groeien op met de verdwijning van Ruthie dat als een donkere schaduw over het gezin hangt. Hoewel iedereen blijft zoeken roepen ze al lang haar naam niet meer.
Een eindje verderop probeert Norma zich af te zetten tegen haar overbeschermende ouders, ze snakt naar vrijheid en naar gewoon kind zijn. In haar dromen ziet ze een leven dat haar bekend voorkomt. Als ze hier meer over wil weten lijkt haar moeder steeds met een verklaring te komen ...
Behalve de meeslepende factor neemt de auteur je ook mee naar het Noord Amerika & Canada van de jaren '60. Je krijgt een stukje geschiedenis te lezen van toen de Indianen mochten werken op de velden maar verder niet welkom waren. Als bij hen het noodlot toeslaat kunnen ze ook niet rekenen op de hulp van de politiediensten. Ze zijn op zichzelf aangewezen...
Het boek leest als een grootvader die in zijn schommelstoel vertelt over de tijd van toen, alle herinneringen komen terug boven en iedereen vindt zijn weg terug naar huis. Thema's als rouw, schuldgevoel en identiteit komen aan bod. Want ook al heb je weinig herinneringen op jonge leeftijd toch bewijst Ruthie dat ze altijd al wist waar ze thuishoorde.
Het verhaal wordt afwisselend vertelt waardoor je zowel het schuldgevoel als de hoop tot een explosie ziet komen.
Dat Amanda Peters zelf afstamt van de Mi'kmaq voel je doorheen het hele boek, de liefde voor haar volk is haast tastbaar.
Bedankt @amboanthos voor het digitale recensie exemplaar
Maine, 1960. Op een hete nazomerdag ziet de zesjarige Joe zijn zusje Ruthie aan de rand van de bessenvelden op haar favoriete steen zitten terwijl hun familie er aan het werk is als fruitplukkers. Maar die middag verdwijnt Ruthie spoorloos. Joe was de laatste die haar zag.
In een welgestelde buitenwijk er niet ver vandaan groeit Norma op als enig kind van strenge ouders. Ze is nieuwsgierig en barst van de vragen die haar ouders bruusk wegwuiven. Waarom is haar huid donkerder dan die van hen en waar komen haar levendige dromen vandaan?
Ik werd geselecteerd voor de vooruitleesactie van deze ontroerende familieroman. Terwijl ik eerst niet goed wist wat ik kon verwachten, verslond ik dit warme verhaal op 2 herfstavonden.
Kleine Ruthie zit vaak op een grote steen toe te kijken terwijl Joe keitjes wegschiet over het water, de volwassenen zijn druk aan het plukken op de bessenvelden. Het duurt daarom ook eventjes voor de ernst van de situatie doordringt ... hun zusje is verdwenen.
De overige kinderen groeien op met de verdwijning van Ruthie dat als een donkere schaduw over het gezin hangt. Hoewel iedereen blijft zoeken roepen ze al lang haar naam niet meer.
Een eindje verderop probeert Norma zich af te zetten tegen haar overbeschermende ouders, ze snakt naar vrijheid en naar gewoon kind zijn. In haar dromen ziet ze een leven dat haar bekend voorkomt. Als ze hier meer over wil weten lijkt haar moeder steeds met een verklaring te komen ...
Behalve de meeslepende factor neemt de auteur je ook mee naar het Noord Amerika & Canada van de jaren '60. Je krijgt een stukje geschiedenis te lezen van toen de Indianen mochten werken op de velden maar verder niet welkom waren. Als bij hen het noodlot toeslaat kunnen ze ook niet rekenen op de hulp van de politiediensten. Ze zijn op zichzelf aangewezen...
Het boek leest als een grootvader die in zijn schommelstoel vertelt over de tijd van toen, alle herinneringen komen terug boven en iedereen vindt zijn weg terug naar huis. Thema's als rouw, schuldgevoel en identiteit komen aan bod. Want ook al heb je weinig herinneringen op jonge leeftijd toch bewijst Ruthie dat ze altijd al wist waar ze thuishoorde.
Het verhaal wordt afwisselend vertelt waardoor je zowel het schuldgevoel als de hoop tot een explosie ziet komen.
Dat Amanda Peters zelf afstamt van de Mi'kmaq voel je doorheen het hele boek, de liefde voor haar volk is haast tastbaar.
Bedankt @amboanthos voor het digitale recensie exemplaar
1
Reageer op deze recensie