At seventeen ...

At seventeen, Lenora Hope
hang her sister with a rope
Stabbed her father with a knife
Took her mothers' happy life

Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing – althans, zo gaat het rijmpje dat schoolkinderen zingen over de moorden binnen het gezin Hope in de jaren twintig. De enige overlevende was de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, maar de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze woont nog altijd in Hope’s End, het grote landhuis boven op de kliffen aan de kust van Maine, waar de moorden plaatsvonden. Maine, 1983. Nadat de vorige thuishulp midden in de nacht was weggevlucht, neemt Kit het stokje over om voor Lenora te zorgen.

Twee jaar geleden klapte ik Riley Sager zijn toenmalig recenste boek dicht met een ontgoocheld gevoel. Waar was dat creepy sfeertje én dat soft horror genre waar hij zo goed in was? Nu ligt "De enige die overbleef" in de rekken en geloof me, ditmaal bleef ik wakker tot ik bijna zou zweren dat het spookte.

Kit krabbelt terug recht na een schorsing op het werk en wordt ingeroosterd als verzorgende bij een bejaarde dame in de welgestelde wijk "The Cliffs". Diezelfde dame over wie ze als kind al rijmpjes zong en waarover iedereen verhalen rondbazuint.

Het oude landhuis en zijn bewoners, leefgewoontes en krakende muren scheppen een griezelig sfeertje. De bewoners leven in een decor waar de tijd is blijven stilstaan en Kit moet al haar moed verzamelen om kennis te maken met Lenora.

Hoewel Lenora niet in staat is om te praten probeert Kit voorzichtig te wennen aan haar nieuwe patiënte. Het verhaal en de moorden laten haar niet los en ze zoekt een manier om met Lenora te communiceren.

Het voelt alsof je als kind met een groep vrienden een verlaten domein betreedt en elkaar uitdaagt om verder te gaan, deuren te openen en die impressionante trap te betreden. Want die ligt in dat bed boven en wat heeft ze gedaan?

De personages worden elk met hun eigenaardigheden weergegeven en sommige trekjes zelfs een beetje uitvergroot. Ik kreeg alvast kippenvel van Mrs. Baker in haar zwarte jurk met wit kraagje. Het beklemmend sfeertje laat je niet los, je wil blijven doorlezen want net zoals de bevolking, denk je hetzelfde ...

Zij is de enige die overbleef.

Riley Sager zijn touch of horror is terug, de cover deed me ook denken aan een oud griezelverhaal dat ergens op een stoffige plank in een bibliotheek al jaren ongeopend op een lezer wacht.

Alles klopt in dit boek; de personages, Hope's End, de brieven met de typemachine ... het verhaal dondert op je af en net zoals de oceaan het huis zal opslokken gebeurt dit ook met jou als lezer. Ik heb uren lang liggen lezen ver na bedtijd en kon mij niet wegsleuren van dit verhaal.

De plotwendingen en verrassingen blijven komen, zelfs tot bijna op de laatste bladzijden.
Wauw!

Bedankt @vbkbelgie @amboanthos voor het recensie exemplaar