Met veel respect voor de helden van toen

Het is de zomer van 1941, in het door de nazi’s bezette Frankrijk, als de vijftienjarige Rose Valmont van de ene op de andere dag volwassen wordt. Dood, wreedheden, verdriet en haat veranderen haar gaandeweg in een verzetsstrijdster die door landgenoten wordt bewonderd en door de bezetter wordt gevreesd. Wanneer onverwacht een jongen haar leven binnenstapt die in Rose behalve een bikkelharde verzetsstrijdster ook het meisje ziet dat ze zou zijn geweest zonder de pijn van gemis en de nietsontziende daden die ze heeft begaan, wordt ze verrast door emoties die ze lang niet heeft ervaren. Bang voor nog meer verdriet probeert Rose haar gevoelens voor hem te negeren. Liefde laat zich echter niet sturen. Maar dan is er nog de realiteit van de oorlog die ze heeft samengebracht…

Op een ochtend vond ik de nieuwste Jerrad Hoff in mijn inbox en toen wist ik al, dit wordt weer een leeservaring waar ik best even de tijd voor neem. Om al die mooie zinnen in mij op te nemen, om de vlinders in mijn buik te voelen en mij te verwonderen over de kracht van het lot.

Rose en haar kleinkinderen stappen aan boord van het vliegtuig dat hen naar Parijs zal brengen, de stad van de liefde maar ook een stad die werd gebombardeerd door akelige herinneringen. Neem een zakdoekje en kom bij oma in haar makkelijke stoel zitten, wees stil en luister naar haar ongelofelijk moedige levensverhaal ...

De jonge Rose geniet van het eenvoudige leven in het dorp waar ze met haar ouders woont. Ze brengt uren door aan de oever van de rivier waar ze op haar rug naar de wolken tuurt. Zich van geen kwaad bewust dat de vijand alsmaar dichter komt. Ze fietst, ze wandelt en ze is stiekem verliefd op haar beste vriend. Als aan deze dagen in de luwte een gruwelijk einde komt verliest Rose op één dag tijd haar kinderlijke onschuld.

Ze wordt overspoeld door woede, haat en neemt het hef in eigen handen om haar ouders te wreken. Het jonge meisje verandert in een emotieloze moordmachine en heeft het tot haar eigen persoonlijke taak gemaakt om zoveel mogelijk boches te vermoorden. Ze sluit zich aan bij het verzet en zonder schrik voor haar eigen leven probeert ze dat van anderen te redden. Ze brengt Joodse families in veiligheid, ze smokkelt brieven rond en brengt gestrande soldaten terug naar de grens. Ze ontmoet veel moedige strijdmakkers maar ze verliest er evenveel.

Overal loert er gevaar, de Nazi's en de Gestapo zitten hen op de hielen maar door even te doen alsof de oorlog niet bestaat opent haar hart zich weer voor Guillaume. Ze weten dat elke dag hun laatste kan zijn en ze zijn bang om de liefde een kans te geven in tijden van oorlog. Maar soms is dat het enige wat je nog hebt als je al de rest al bent verloren...

Rose, nu 69 .. vertelt met gemengde gevoelens haar verhaal aan haar kleinkinderen terwijl ze haar verjaardag viert in Parijs. Frankrijk, het land waar ze is geboren maar waar ze nooit meer naar wilde terugkeren. Het is alsof ze weer jong is en het bankje aan de Eiffeltoren biedt haar nu ook weer troost en de kracht om door te zetten.

Jerrad creërde een liefdesverhaal daar waar de kogels menig mensen doorzeefden en meisjes van 15 gedwongen werden om dingen te doen die voor altijd op hun netvlies gebrand zouden staan. De manier van schrijven ademt een oneindig respect voor elk held die in WO II zijn of haar leven riskeerde.

Alweer er boenk op, alweer zo pakkend geschreven met oog voor waargebeurde feiten. Je houdt het niet droog bij dit boek.

Bedankt Jerrad dat al die geliefden die elkaar witte stranden en helderblauw water beloofden door jouw boek een naam kregen en zoveel jaar later hun fictieve medaille voor heldenmoed kregen opgespeld.

⭐️⭐️⭐️⭐️
Bedankt voor het recensie exemplaar @jerradhoff