Akelig treffend

30 messteken beschrijft de gevoelens van een vader die net zijn dochter verloren heeft. Het boek kent een zware start. Dochter Kim moet afscheid nemen van haar jonge leven omdat, zoals Stoker het zelf zegt, 'ze pech heeft gehad samen te wonen met een gestoorde kerel'. We volgen het leven van de vader van Kim gedurende de eerste jaren na dit enorme verlies.

Rob Stoker is een vader die zijn dochter onverwachts, op een enorm brute wijze verliest. Voordat zijn leven verwoest werd, was hij docent Nederlands en erg betrokken bij zijn leerlingen. Het boek is niet als vorm van verwerking geschreven. Zelf zegt Stoker in een artikel van www.emmen.nu dat zijn uitgangspunt vooral het hoger beroep tegen moordenaar Arjan de G. was.

Het is een verhaal van onmacht, frustratie en kritiek. Niet alleen beschrijft hij hoe hij (bijna) kopje onder gaat aan alle ellende. Er wordt ook een standpunt gemaakt dat het rechterlijke systeem nog behoorlijk wat haken en ogen kent. Er zijn tegenwerkingen in de procedure en frustraties qua wetgeving.Zo geeft Stoker in de procedure het concrete voorbeeld van een stoelenkwestie. Er wordt simpelweg gevraagd om zes stoelen, zodat de vader kan steunen op onder andere zijn vrouw en kinderen tijdens het spreekrecht. Het feit dat dit onmogelijk is, maar dat er vervolgens wel plekken in de rechtszaal leeg blijven, roept de nodige vragen op.

Er wordt echter vooral, te pas en te onpas, kritiek gegeven op de wetgeving zelf. Hoe is het toch mogelijk dat een voorwaardelijke invrijheidsstelling een derde van de straf eraf snoept, hoe is het mogelijk dat de dader meer hulp lijkt te krijgen bij een strafverlaging dan dat hij daadwerkelijk voor zijn daad bestraft wordt? Waarom wordt er bij een nieuwe zaak opnieuw gerefereerd naar oudere jurisprudentie?

Bij de eerste twee vragen wordt er een punt gemaakt. Zeker in het perspectief van slachtoffer lijken de regelingen om de dader zo snel mogelijk weer mee te laten draaien in de samenleving totale waanzin. De laatste vraag gaat echter een brug te ver. Natuurlijk is elke zaak anders, maar niet terugvallen op eerdere zaken zou volkomen willekeur in het rechterlijk systeem betekenen. Vooropgesteld mag worden dat de kritiek op het rechtssysteem echter niet is waar het boek voornamelijk om draait. Het leest als een ode aan een jonge vrouw die nog een heel leven voor zich had, een uiting over de hel waar je in belandt als je je kind verliest. Vaak wordt er door mensen die een persoon verloren hebben opgemerkt dat men toch niet weet wat er door je heen gaat. In dit boek zie je die ongenuanceerde rauwe realiteit wel onder ogen, als een open wond die nog maar nauwelijks te dichten valt. 

30 messteken, een akelig treffende schets van de afschuwelijke realiteit van een vader die zijn kind verloren heeft.