Meer opiniestuk dan roman

De zoon van mijn moeder is het tweede deel in de op Griekse tragedies gebaseerde oorlogstrilogie van de Indiase schrijver Joydeep Roy- Bhattacharya. Dit deel is gebaseerd op het toneelstuk Antigone van Sophocles, waarin morele wetten versus de menselijke wetten het thema is. Net als in De zoon van mijn moeder staat in Antigone het niet begraven van een dode centraal.

"Ze zeggen: Het is goed dat je weer muziek kunt maken in dit land. Onder de Taliban was het verboden, maar onder ons kan het weer.
Ik zeg: Onder de Taliban leefde mijn familie nog. Nu zijn ze allemaal dood. Wat is beter? Vrijheid of leven?"

"(...) Als je mensen doodt en hun familie uitroeit, hun huizen bombardeert en hun dorpen platbrandt, hun akkers bezaait met fragmentatiebommen en hun vee neerschiet, dan heb je de strijd om hun sympathie te veroveren al verloren. (…) We zijn niet bezig deze oorlog te winnen, we maken vijanden voor het leven."

De zoon van mijn moeder zit vol dialogen en monologen die Joydeep Roy-Bhattacharya zijn personages als buikspreekpoppen laat opdreunen. De schrijver heeft politiek en filosofie gestudeerd. Het is één van zijn doelen om met zijn romans het simpele beeld dat het westen van de Islam heeft bij te stellen. Hoe sympathiek zijn boodschap ook mag zijn, op deze manier had de schrijver beter een opiniestuk bij The New York Times kunnen inleveren. Door zijn aanpak heeft hij een veelbelovend plot: 'ongewapende invalide jonge vrouw komt uit de Afghaanse bergen om het lijk van haar broer te claimen bij een zwaarbewapend Amerikaans fort' onvoldoende uitgewerkt.

De personages in De zoon van mijn moeder zijn een ongeletterd meisje uit de bergen dat kennelijk nooit verder dan haar eigen dorp is geweest en beroepssoldaten die soldaat zijn omdat ze anders, in de woorden van de schrijver, hun jaren achter een kassa in de lokale supermarkt moeten slijten. Hun woorden zijn die van een intellectueel en op zeker moment verwijst een soldaat zelfs naar het klassieke Griekenland. Het is niet onmogelijk natuurlijk, maar is het waarschijnlijk? Omdat de personages allemaal de stem van de auteur lijken te hebben, blijven ze vlak. Ze krijgen geen eigen identiteit en door de vele perspectiefwisselingen en flashbacks, raakt de lezer de draad kwijt. Welk personage is nu eigenlijk aan het woord? Het lijkt er niet toe te doen: Joydeep Roy-Bhattacharya is aan het woord.