De traagheid van een cold case

Dit verhaal kent drie grote delen. Het eerste deel speelt zich af in 1990. Charlotte Salter komt niet opdagen op het vijftigste verjaardagsfeest van haar man Alec. Haar vier (bijna) volwassen kinderen zijn, in tegenstelling tot haar man, onmiddellijk ongerust. De gezinsdynamiek is vreemd bij de Salters. Het lijkt alsof ze ieder hun leven naast elkaar lijden, wat niet betert na de verdwijning van hun moeder. Enkele dagen na haar verdwijning wordt het lichaam van Duncan Ackerley, een dorpsgenoot, aangetroffen in de rivier. Is er een verband? De lokale politie bakt er echter niet veel van en gaat over op overhaaste conclusies. Charlotte wordt nooit gevonden, de familie blijft achter met hun vragen.

Het tweede deel maakt een sprong van dertig jaar. De familie komt terug bij elkaar omdat Alec Salter naar een verpleeghuis moet en ze bijgevolg het ouderlijk huis moeten leeghalen. Als lezer krijg je een droevig en neerslachtig gevoel wanneer je ontdekt hoe het de familie al die tijd vergaan is. De kinderen zijn verbitterd, uit elkaar gegroeid, lijken hun levenslust verloren te hebben samen met de verdwijning van hun geliefde empathische moeder. De onsympathieke Alec Salter lijkt alleen nog maar vervelender geworden. Het duo Nicci French heeft koude, afstandelijke personages neergezet. Deze emoties zijn niet verwonderlijk gezien de gebeurtenissen, maar zorgen niet voor een prettige leeservaring. Het is dan ook een verademing voor de lezer wanneer Bridget Wolfe op het toneel verschijnt om het huis leeg te ruimen, wat haar professionele bezigheid is. Zij kan nuchter knopen doorhakken, zonder betrokken te zijn bij het emotionele leed dat naar boven komt wanneer herinneringen van onder het stof worden gehaald. Ook zij is natuurlijk getriggerd door het hele verdwijningsmysterie en werkt dan ook graag mee aan de podcast die werd opgestart door de zonen van Duncan Ackerley. En dan wordt het dorp opnieuw geconfronteerd met een lugubere moord.

Dan gaat het derde – en beste- deel van start. Het lokale politieteam doet nog eens een poging de cold case op te lossen en zet een nieuwe rechercheur op de zaak. De introductie van rechercheur Maud is een enorm pluspunt in dit verhaal. Zij weet van aanpakken en met haar frisse, nieuwe kijk op de dingen worden er eindelijk eens nuttige dingen ontdekt en schijnbaar onbelangrijke details met elkaar in verband gebracht.

Het verhaal voelde nogal traag en langdradig, wat eigenlijk perfect de zoektocht naar Charlotte Salter weerspiegelt. Er komt niet echt schot in de zaak, er beweegt weinig. Ook het sombere (maar realistische) leed van de kinderen zorgt niet echt voor leesplezier. Het derde deel is het beste deel van dit verhaal, maar wordt dan weer afgesloten met een vreemde plottwist.

Het lijkt alsof alles in deze recensie gespoilerd wordt, maar dit wordt ook allemaal meegedeeld in de korte inhoud. Het is jammer dat de korte inhoud praktisch een samenvatting van het hele boek lijkt te zijn. Hierdoor wordt je als lezer niet echt geprikkeld om verder te lezen, want je weet al waar je je aan kan verwachten. Het gaat hier eerder om een literaire roman dan een thriller. Er is namelijk geen onderhuidse spanning aanwezig, eerder een nieuwsgierigheid die moet worden ingevuld en daardoor ook de lezer meetrekt tot het einde. Voor mij niet het beste boek dat het duo Nicci French heeft geschreven.