Cynisch en wrang

"Bezette Gebieden" is het vervolg op "Moedervlekken". Het relaas van psychiater Kadoke wordt hier verder gezet. Kadoke is een "gevallen psychiater". Zijn alternatieve therapie, waarbij hij zijn patiënte Michette als bejaardenhelpster van zijn "moeder" inzette, krijgt nu een staartje en brengt hem in een lastig parket. Tevens wordt zijn moeder terug vader. Kadoke, die zich voordoet als "grensverleggend" komt ironisch genoeg terecht in de bezette gebieden op de Westelijke Jordaanoever, in een Joodse nederzetting omgeven door prikkeldraad. De Joodse gemeenschap ziet hem daar als een "wonder" voor zijn nieuwe vrouw, Anat, die maar geen kinderen kan krijgen. De situatie waarin hij terecht komt is schrijnend en hels. Wat betekent voor hem dit "liefdeloos huwelijk"? Waarom is hij hier verzeild geraakt? Wie is hij eigenlijk, is hij op de vlucht voor zichzelf? Ziet hij niet wat hijzelf is?

p. 397: "Is hij de man van Anat? Is hij van Anat? Is hij afgepakt of heeft hij zichzelf weggegeven? Heeft ze redenen om zich verraden te voelen? Is het onmenselijk dat hij overvallen werd door een hartstocht en weigerde de hartstocht het zwijgen op te leggen? (Kadoke wordt verliefd op een collega van de school waar hij les geeft, een man...) Of kon hij het niet? Kadoke heeft geen antwoorden en omdat de vragen hem kwellen stelt hij ze niet meer, hij is te oud voor langdurige zelfkwelling (... ) hij is een grens gepasseerd. Er is geen terug, hij kan niet worden wie hij was, hoe graag hij dat op sommige momenten ook zou willen".

"Bezette gebieden" is niet alleen een erg komische (eerder cynische) roman. Het vertelt bijvoorbeeld ook over godsdienst, en wat dit doet met een mens en met zijn leven. En ook over empathie. Hoever kan je meegaan "in" iemand? De gevolgen van Kadoke's empathie voor Michette zijn niet te overzien, het heeft zijn leven helemaal overhoop gezet. De roman eindigt ook op met een wrange lach: "Je moet je noodlot niet omarmen, een vergissing was het om dat te denken, je moet je er niet aan hechten zoals je je kunt hechten aan een zwerfhond, je moet erom lachen. De levenden dienen hun noodlot uit te lachen, alleen de doden mogen lachen om andermans lot." Echt Grunberg, dit zinnetje ...