Grijze tinten

Vooreerst misschien toch even een "grijze zone" op dit forum: de roman heet niet "Grijzen", maar "Grijs". Het kan wel wat moeite besparen om het juiste boek te vinden bij de zoekfunctie.

Het vierde boekje dat ik lees in de "Kleuren"-reeks van uitgeverij Oevers. Tot nu toe vind ik het wel de minst geslaagde van de vier verhalen. Het concept dat de auteur hanteert is anders wel knap gevonden: het zijn 51 variaties ("tinten") op de kleur grijs - voor elke week van het jaar eentje? We lezen het wel en wee van een 30-jarige: het krijgen van kinderen, confrontatie met het sterven, ouder worden, ... Op telkens een andere manier komt het woordje "grijs" terug. Het is verrassend hoe veelzijdig dat woord dan ineens geworden is. Het verhaal komt wel wat "verbrokkeld" over, het is meer een soort dagboek, zeg maar. Er zijn ook enorm veel citaten, naar mijn mening soms wat te veel - als je dan ook bijvoorbeeld de scène van de film niet kent waaruit het citaat komt, is dat vaak frustrerend - alhoewel de auteur het altijd wel voluit vertelt.
Geestig geschreven, maar dieper gaat het niet.