Lezersrecensie
Indringend beeld van een generatie Zeeuws-Vlamingen
De oorlog was taboe bij mijn opa en oma thuis. Er werd met geen woord over gesproken, ook al vond ik dat onderwerp zelfs in mijn jeugd al interessant. “Dat was zo vreselijk; opa wil er niet over praten,” zei mijn moeder, en dus vroeg ik ook niks. Hij schijnt opgeroepen te zijn om voor de eigen Duitsers te gaan werken. En om te voorkomen dat hij naar Duitsland moest, schijnt hij zijn knieën tot moes te hebben geslagen met een zware stoeptegel. That’s it, meer weet ik niet.
En nu verscheen ineens dit boek van Annemieke de Schepper. Op zoek naar een mooi verhaal én misschien wel naar herkenning besloot ik het boek gauw te lezen.
WAAR GAAT HET OVER?
In De stille oorlog van mijn vader beschrijft Annemieke de Schepper de band met haar vader, die altijd oppervlakkig bleef. Zijn jeugd bleef een raadsel. Pas na zijn dood ontdekt ze een paar fotootjes uit zijn jeugd, genomen op een plaats die ze niet kent. Niet in het dorpje waar haar opa en oma woonden, in ieder geval. En dus gaat ze op zoek naar haar vaders verleden.
Met haar vaders as in een oude tabaksdoos reist ze af naar Zeeuws-Vlaanderen, met de bedoeling hem terug te brengen naar zijn geboortedorp Biervliet. Maar dan belandt de veerboot van Kruiningen naar Perkpolder in zulke dichte mist dat hij stil blijft liggen. In de uren die volgen komt ze tante Lieve tegen, de jongste zus van haar vader. Die vertelt verhalen die haar beeld van haar vader doen kantelen. En die haar doen inzien dat die vergeten oorlog, de slag om de Schelde in 1944 waar je vrijwel nooit iets over hoort, op iedereen zijn sporen heeft nagelaten.
WAT VOND IK VAN DIT BOEK?
Ik zocht herkenning en een mooi ‘nieuw’ verhaal rondom de Tweede Wereldoorlog, want daar kan ik er niet genoeg van lezen. De mate van herkenning viel tegen. Dat hield enigszins op bij de boot en de kroketten die je daar kon eten. Annemiekes vader komt uit Oost-Zeeuws-Vlaanderen, mijn opa en oma woonden aan de westkant, in Retranchement en Nieuwvliet. En mijn opa was een enorm lieve, grappige opa die genoot van de kleine dingen in het leven, een borreltje, een peukie, een rollende lach. Dus nee, herkenning vond ik in die zin niet.
Maar dat maakt niet uit. Want het is wél echt een prachtig, indrukwekkend boek. Het gaf me toch weer nieuwe inzichten over de oorlog, en dat die in Zeeuws-Vlaanderen dus heftiger is geweest dan ik wist. En de schrijfster heeft het prachtig beschreven, met een hele beeldende schrijfstijl. Hoe ze de geluiden beschrijft die de boot maakt als hij de havenpalen schampt, het sfeertje in de salon, de kroketten achter de glazen wanden, de lichte stress als de boot ging aanmeren en je de auto niet meteen kon terugvinden… het voelde alsof ik zélf weer op die boot stond!
Het enige minpuntje aan het boek vond ik dat er nog vrij veel taalfoutjes in zaten. Doet toch altijd een beetje afbreuk, vind ik, maar dat zal wel mijn eigen beroepsdeformatie zijn. Aandachtspuntje voor de tweede druk, want die gaat er vast wel komen. Want ik vond dit echt een mooi boek, dat indruk op me maakte en dat me ontroerde. En ergens blijft er na het lezen ook een gevoel van spijt achter. Spijt dat ik niet tóch heb doorgevraagd, spijt dat ik dat stukje van mijn opa nooit heb leren kennen. Misschien moet ik zelf ook alsnog op onderzoek uitgaan ;-)
VOORBEELDFRAGMENTJE:
Ik kijk naar het bordje ‘Biervliet’ een aantal meter verderop en zie in gedachten hoe de Canadezen vanaf de landingsplaats bij Hoofdplaat via deze weg Biervliet naderden, en hoe dit het eerste rijtje huizen was dat ze tegenkwamen. Beducht op de vijand die overal in of achter de huizen verborgen kon zitten, stormden ze het dorp binnen onder het afvuren van zwaar geschut. De kelder met daarin mijn vaders ouders, broers en zussen lag ongelukkigerwijs slechts enkele meters van hen vandaan, direct in de vuurlinie.
AANRADER?
Ik zou het zeker aanraden. Aan iedereen die interesse heeft in verhalen over de WO2, want in dit boek schuilen daar prachtige verhalen over. En ook aan iedereen die een band met Zeeuws-Vlaanderen heeft, die in zijn jeugd ook met de boot ‘naar d’overkant’ ging en kroketten peuzelde. Jeugdsentiment!
En nu verscheen ineens dit boek van Annemieke de Schepper. Op zoek naar een mooi verhaal én misschien wel naar herkenning besloot ik het boek gauw te lezen.
WAAR GAAT HET OVER?
In De stille oorlog van mijn vader beschrijft Annemieke de Schepper de band met haar vader, die altijd oppervlakkig bleef. Zijn jeugd bleef een raadsel. Pas na zijn dood ontdekt ze een paar fotootjes uit zijn jeugd, genomen op een plaats die ze niet kent. Niet in het dorpje waar haar opa en oma woonden, in ieder geval. En dus gaat ze op zoek naar haar vaders verleden.
Met haar vaders as in een oude tabaksdoos reist ze af naar Zeeuws-Vlaanderen, met de bedoeling hem terug te brengen naar zijn geboortedorp Biervliet. Maar dan belandt de veerboot van Kruiningen naar Perkpolder in zulke dichte mist dat hij stil blijft liggen. In de uren die volgen komt ze tante Lieve tegen, de jongste zus van haar vader. Die vertelt verhalen die haar beeld van haar vader doen kantelen. En die haar doen inzien dat die vergeten oorlog, de slag om de Schelde in 1944 waar je vrijwel nooit iets over hoort, op iedereen zijn sporen heeft nagelaten.
WAT VOND IK VAN DIT BOEK?
Ik zocht herkenning en een mooi ‘nieuw’ verhaal rondom de Tweede Wereldoorlog, want daar kan ik er niet genoeg van lezen. De mate van herkenning viel tegen. Dat hield enigszins op bij de boot en de kroketten die je daar kon eten. Annemiekes vader komt uit Oost-Zeeuws-Vlaanderen, mijn opa en oma woonden aan de westkant, in Retranchement en Nieuwvliet. En mijn opa was een enorm lieve, grappige opa die genoot van de kleine dingen in het leven, een borreltje, een peukie, een rollende lach. Dus nee, herkenning vond ik in die zin niet.
Maar dat maakt niet uit. Want het is wél echt een prachtig, indrukwekkend boek. Het gaf me toch weer nieuwe inzichten over de oorlog, en dat die in Zeeuws-Vlaanderen dus heftiger is geweest dan ik wist. En de schrijfster heeft het prachtig beschreven, met een hele beeldende schrijfstijl. Hoe ze de geluiden beschrijft die de boot maakt als hij de havenpalen schampt, het sfeertje in de salon, de kroketten achter de glazen wanden, de lichte stress als de boot ging aanmeren en je de auto niet meteen kon terugvinden… het voelde alsof ik zélf weer op die boot stond!
Het enige minpuntje aan het boek vond ik dat er nog vrij veel taalfoutjes in zaten. Doet toch altijd een beetje afbreuk, vind ik, maar dat zal wel mijn eigen beroepsdeformatie zijn. Aandachtspuntje voor de tweede druk, want die gaat er vast wel komen. Want ik vond dit echt een mooi boek, dat indruk op me maakte en dat me ontroerde. En ergens blijft er na het lezen ook een gevoel van spijt achter. Spijt dat ik niet tóch heb doorgevraagd, spijt dat ik dat stukje van mijn opa nooit heb leren kennen. Misschien moet ik zelf ook alsnog op onderzoek uitgaan ;-)
VOORBEELDFRAGMENTJE:
Ik kijk naar het bordje ‘Biervliet’ een aantal meter verderop en zie in gedachten hoe de Canadezen vanaf de landingsplaats bij Hoofdplaat via deze weg Biervliet naderden, en hoe dit het eerste rijtje huizen was dat ze tegenkwamen. Beducht op de vijand die overal in of achter de huizen verborgen kon zitten, stormden ze het dorp binnen onder het afvuren van zwaar geschut. De kelder met daarin mijn vaders ouders, broers en zussen lag ongelukkigerwijs slechts enkele meters van hen vandaan, direct in de vuurlinie.
AANRADER?
Ik zou het zeker aanraden. Aan iedereen die interesse heeft in verhalen over de WO2, want in dit boek schuilen daar prachtige verhalen over. En ook aan iedereen die een band met Zeeuws-Vlaanderen heeft, die in zijn jeugd ook met de boot ‘naar d’overkant’ ging en kroketten peuzelde. Jeugdsentiment!
1
Reageer op deze recensie