Had dit boek ook 'Kijk' kunnen heten?

Als kunstcritica is Sacha Bronwasser vertrouwd met goed kijken en dat beschrijven.
Luister is goed geschreven, mooi gecomponeerd. Kijken en nog 'ns kijken, daarna je wereld beschrijven. In het eerste deel moest ik zelfs daardoor aan Perec denken, met daarin ook een verwijzing naar parc Monceau. Had het boek ook 'Kijk' kunnen heten? Een lange brief aan een fotografe, toch wel.
Met: De achtergrond van P. Het hoofdstuk in Amsterdam waar F. een mis- en vormende rol heeft.Door het lezen was ik even een paar dagen met het hoofd in Parijs. . Sterk: Terugkomende elementen en personages. Een dreiging, de groeiende au pair die haar weg zoekt, die behandeld wordt als een nuttig object, de metro, foto's, de straten van de stad benoemd. Mooi als M. zich bevrijdt, de moderne basisvormen van de stad vastlegt als zij zich eindelijk vrij genoeg voelt om met de peuter kriskras plekken te bezoeken. Hihi een piramide heeft meerdere driehoeken.. In de entourage een voor de buitenwereld geslaagd gezin met carrières waar je ook het leven achter de voordeur van ziet. De bezette Parisienne L. en P. die niet anders kan zijn dan hij is en uiteindelijk M. een nuttige raad geeft...en zij Luistert.
Ik leg in gedachten de verhalen op elkaar, als foto's op transparant kunststof, met uitsparingen, samen een compleet beeld.
Het is prettig, net spannend genoeg, knappe opbouw, overtuigend (zie andere recensies), goed, net wat minder spannend vind ik de eerste tijd van Eloïse beschreven, een gewoon au pair-leven.

"Een foto, citeerde jij uit een klein boekje van filosoof Roland Barthes terwijl je een en weer liep voor de klas, 'is gevaarlijk'. Foto's zijn vraatzcuhtig, zei hij.Ze maken de gefotografeerde tot object." Wat is een object? Een voorwerp zonder ziel. Het was eigenlijk zo simpel, Je had het al aangekondigd, maar ik begreep het pas toen het gebeurd was." blz. 174.

4,5****' , nog even dubben naar welke kant ik het afrond.