Wat je met letters kan...

Aleksandr Sergejevitsj Poesjkin (1799-1837) was een Russisch dichter uit een (verarmd) adellijk geslacht. Gedurende zijn jonge kinderjaren werd hij grotendeels in het Frans opgevoed. Pas als er een Russische njanja in zijn leven komt leert hij de taal aan de hand van haar; die houd van verhalen, sprookjes en vertellingen. Veel te jong stierf hij aan de verwondingen een paar dagen eerder opgelopen tijdens een duel. Alsof hij het gerijmd had of dichtend poëtisch vond, joeg jaloezie voor een vermeende affaire van zijn vrouw hem richting het duel die hem uiteindelijk het leven kostte.

Het verhaal:

Tja hoe zal ik beginnen...
met letters naar woorden,
die maken zinnen
dansend in akkoorden op een ritme van de taal
plukt Poesjkin de akkers der letteren kaal
om u vervolgens na veel gepeins en eindeloos denken,
u de lezer, te bedienen op z'n wenken
met verzen, letter voor letter gekozen,
voor jou om te liefkozen
gesmeed tot een Shakespeareaans verhaal
over liefde, zo banaal.

Ik moest er in komen, geef ik toe
het ritme vinden, tot daar aan toe
dan begint de dans, geleidelijk aan in een trance
Jewgeni jij wereldhater, volgend die cadans
Onegin, ondankbaar mens,
bedrogen door het leven is liefde toch zijn wens.
uitspatting hier en daar
was het leven snel voor hem klaar
liever keert hij zich af van al wat er naar ruikt
zo wordt de gedachte nog voor ze is geboren gefnuikt.
zelfs je vriend Lenski die dichte om dichter tot zichzelf en
z'n medemens te komen liet je stoppen met dromen.
Olga als instrument, de dichter lokkend uit zijn tent.

Of je enige liefde die je zelf diefde,
Tatjana (lieveling, koningin) en niks erna
je verhevenheid boven de rest, boven het leven zelf
de eenzaamheid, de kluizenaar, optrekkend een gewelf.
en dan de heer Poesjkin, hoe hij verteld,
hij is de held van al dat lettergeweld.
de verzen volgen, worden verzwolgen,
na en door elkaar in een meeslepend verhaal
met humor en kritiek, een eigen stijl zonder dwaal
veel in dit boek zal ik nooit meer ervaren
wat ik ook lees, jou verzen deden mijn hoofd opklaren
dan dat einde...
ze mogen komen van verre en heinde.

Waarom ik het las: Deze was een Hebban.nl uitdaging die ik met plezier volbracht. Mijn vergeten boek was er één om nooit meer te vergeten.

Pluspunten: Een boek in versvorm die wondermooi een tijdloos verhaal verteld op een manier nog mooier dan je voor mogelijk hield.

Minpunten: Geen.

Opmerking: De vertaling. Altijd vraag ik me af als ik een vertaling lees van een taal die ik niet machtig ben wat ik heb gemist. In deze nog meer dan anders. Niettemin is dit de top van literatuur in gelijk welke vorm volgens mij.