Hebban recensie
Het verhaal steekt goed in elkaar en de personages worden heel erg realistisch neergezet
juist door die hoeveelheid aan informatie.,Privédetective Tess Monaghan lokt een pedofiel in de val, maar deze emotionele zaak loopt zo uit de hand dat ze na afloop verplicht wordt naar een psycholoog te gaan. Om even rustiger aan te doen neemt Tess, op aandringen van een vriendin, een op het eerste oog saaie research-klus aan: van een aantal onopgeloste moordzaken moet het politiewerk onder de loep worden genomen Tess verzamelt beetje bij beetje talloze bewijzen en komt erachter dat er een bepaalde connectie bestaat tussen deze op het oog willekeurige moorden. Samen met een afgekeurde agent komt ze steeds dichter in de buurt van de moordenaar.
De eerste hoofdstukken van dit boek, waarin het draait om de val die Tess uitzet voor een internetpedofiel, hebben eigenlijk vrij weinig te maken met de rest van het boek, maar het geeft een verklaring voor het feit dat Tess een saaie archiefklus aanneemt. Je zou het kunnen zien als een kort verhaal dat een langer verhaal inleidt. Wel is het jammer dat pas op driekwart van het boek de spanning er echt in komt. Lippman heeft een schrijfstijl waarin zij veel aandacht schenkt aan details, personages en omgeving waardoor de spanning erg langgerekt is. Dat wil echter niet zeggen dat het geen goed boek is. Het verhaal steekt goed in elkaar en de personages worden heel erg realistisch neergezet, juist door die hoeveelheid aan informatie.
De nodige afwisseling is te vinden in de door het hele boek heen verspreide gedachtegang van de moordenaar. Deze gedachten zijn boeiend om te lezen en een stuk vlotter en mysterieuzer beschreven dan de rest van het boek. Lippman lijkt een enkele keer wel een erg makkelijke weg te kiezen als het gaat om aanwijzingen, aangezien Tess op een gegeven moment in het verhaal aan de hand van een ingrediëntenlijstje ineens een ingeving krijgt waardoor zij weer een stukje van de puzzel oplost. Niet erg geloofwaardig maar dat is ook het enige.
De laatste kogel is het zevende boek dat draait om het leven van de jonge, frivole Tess Monaghan. Het is niet nodig de eerdere boeken gelezen te hebben want elk verhaal staat op zichzelf, maar als ze allemaal zo goed in elkaar zitten als dit boek, is het zeker de moeite waard om ze stuk voor stuk te lezen.
De eerste hoofdstukken van dit boek, waarin het draait om de val die Tess uitzet voor een internetpedofiel, hebben eigenlijk vrij weinig te maken met de rest van het boek, maar het geeft een verklaring voor het feit dat Tess een saaie archiefklus aanneemt. Je zou het kunnen zien als een kort verhaal dat een langer verhaal inleidt. Wel is het jammer dat pas op driekwart van het boek de spanning er echt in komt. Lippman heeft een schrijfstijl waarin zij veel aandacht schenkt aan details, personages en omgeving waardoor de spanning erg langgerekt is. Dat wil echter niet zeggen dat het geen goed boek is. Het verhaal steekt goed in elkaar en de personages worden heel erg realistisch neergezet, juist door die hoeveelheid aan informatie.
De nodige afwisseling is te vinden in de door het hele boek heen verspreide gedachtegang van de moordenaar. Deze gedachten zijn boeiend om te lezen en een stuk vlotter en mysterieuzer beschreven dan de rest van het boek. Lippman lijkt een enkele keer wel een erg makkelijke weg te kiezen als het gaat om aanwijzingen, aangezien Tess op een gegeven moment in het verhaal aan de hand van een ingrediëntenlijstje ineens een ingeving krijgt waardoor zij weer een stukje van de puzzel oplost. Niet erg geloofwaardig maar dat is ook het enige.
De laatste kogel is het zevende boek dat draait om het leven van de jonge, frivole Tess Monaghan. Het is niet nodig de eerdere boeken gelezen te hebben want elk verhaal staat op zichzelf, maar als ze allemaal zo goed in elkaar zitten als dit boek, is het zeker de moeite waard om ze stuk voor stuk te lezen.
1
Reageer op deze recensie