Mooie gesprekken.

Recensie
Het jaar waarin ik mijn haar verloor van Barbara van Beukering.

Dit boek neemt de lezer mee in het verhaal van Barbara waarin zij door middel van korte, duidelijke herinneringen haar verhaal verteld. De combinatie van humor, duidelijke hoofdstukken en herkenbare emoties nemen mij als lezer mee, regelmatig met een traan en een glimlach van herkenning.

Het boek las makkelijk, door de korte hoofdstukken nam Barbara je mee in haar leven en hoe zij omgaat met verlies, schaamte en zorgen. Daarom geef ik dit boek vier sterren.

Elk hoofdstuk bestaat uit een herinnering van de schrijfster. De eerste paar hoofdstukken moest ik even wennen aan de verschillende tijden waar Barbara over spreekt. Soms zijn dit herinneringen uit haar jeugd om vervolgens naar de hedendaagse tijd te springen.
Dat gezegd hebbende, werd ik vanaf het eerste hoofdstuk meegenomen in de herinneringen van Barbara waarover zij duidelijk verteld.

In het Hoofdstuk Petra, (pagina 75) Schrijft Barbara: ” het macabere gevoel bekruipt me dat sinds ik een boek heb geschreven over sterven, iedereen om mij heen doodgaat. Alsof ik het over mezelf heb afgeroepen”
Deze zin in combinatie met de context van het boek raakte mij. Ik vond het een heel herkenbaar gevoel om het verdriet naar je toe te trekken, terwijl je (on) bewust wel weet dat dit een irrationele gedachte is.

Wat ik erg knap vond was de kritische blik die de schrijfster naar zichzelf durft te hebben, het geeft mij als lezer het gevoel dat ook “slechte” gedachtes er mogen zijn en je niet tot een slecht mens maken. Een anaktdote waar dit mooi naar voren kwam was: (pagina 126) “ heel even schaam ik me, dit keer niet voor mijn uiterlijk, maar voor mezelf.”

Wat ik fijn vind aan het boek is dat de schrijfster zich hardop vragen stelt, die, denk ik, heel menselijk zijn maar waar te weinig over gesproken word. Zo beschrijft Barbara in het hoofdstuk Hoop, hoe moeilijk het is om om te gaan met verlies, dan wel je haar als vrouw of het verlies van een leven.

Toch bleef ondanks het zware onderwerp het boek ook luchtig, wat maakte voor mij dat ik het fijn vond om door te lezen. Grappig om te lezen dat wanneer Barbara naar een klassenfoto van 2005 kijkt en deze vergelijkt met haar eigen schooltijd periode, hoe snel de mode veranderd en zo fascinerend om te lezen dat zij zich dan afvraagt of haar dan nog een deel is van je identiteit als iedereen hetzelfde heeft. Hierbij werd ik gedwongen om over mijn haar en uiterlijk na te denken. Zou ik hetzelfde schaamte gevoel ervaren als Barbara dat heeft gehad?
Wat ik bijzonder vond is dat er een duidelijke omslag heeft plaatsgevonden en dat Barbara ook vrij snel contact opneemt om haar gevoel om te zetten tot acties. Niet iedereen durft die stap te zetten en soms lijkt het van buitenaf zo makkelijk.

Een ander moment waarin ik letterlijk de opluchting voelde was op pagina 243 “ ik ga jou helemaal niet kaalscheren, ik ga het haar dat je hebt gewoon kort knippen” Barbara had zich al helemaal ingesteld op het “ ergste” scenario en de opluchting dat dat niet nodig was, was een verademing.

Samenvattend was dit een heel plezierig boek om te lezen en gaf aanleiding voor goede gesprekken!