Lezersrecensie
Hartverscheurend mooi
De moeder van Erwin Mortier lijdt aan Alzheimer. In een serie aantekeningen en gedachtenspinsels legt de schrijver het proces vast.
Hij beschrijft hoe zijn moeder langzaam vervaagt, verandert, verdwijnt. Ze wordt een schim van wie ze ooit was, een angstig en paniekerig wezen - al weet hij nooit precies wat zich in haar hoofd afspeelt en kan ze het niet vertellen, want taal is één van de eerste dingen die verdwijnt. Hij toont ook wat het doet met de familie, hun onmacht, verdriet, schuldgevoelens en uiteindelijke berusting. Onderwijl worstelt Mortier met zijn eigen geheugen, want hoe herinner je je iemand zoals ze was, in plaats van hoe ze is geworden ...?
Dit is een zeer persoonlijk verslag van wat deze afschuwelijke ziekte doet met een mens en haar omgeving. Tegelijkertijd is het zo veel meer, want de indringende realiteit wordt afgewisseld met bloemrijke metaforen en filosofische bespiegelingen over taal, sterfelijkheid, familiebanden en vergetelheid.
Ik vond het hartverscheurend, confronterend, en ja, ook prachtig want Mortier schrijft pure poëzie en je voelt aan alles de liefde van een zoon voor zijn moeder.
“[Het blijft] wrang iemand met een nietsvermoedende glimlach in het vergeten te zien verdwijnen. Wij zijn het, die voortdurend afscheid nemen, van iemand die er nog is en ook weer niet.”
Hij beschrijft hoe zijn moeder langzaam vervaagt, verandert, verdwijnt. Ze wordt een schim van wie ze ooit was, een angstig en paniekerig wezen - al weet hij nooit precies wat zich in haar hoofd afspeelt en kan ze het niet vertellen, want taal is één van de eerste dingen die verdwijnt. Hij toont ook wat het doet met de familie, hun onmacht, verdriet, schuldgevoelens en uiteindelijke berusting. Onderwijl worstelt Mortier met zijn eigen geheugen, want hoe herinner je je iemand zoals ze was, in plaats van hoe ze is geworden ...?
Dit is een zeer persoonlijk verslag van wat deze afschuwelijke ziekte doet met een mens en haar omgeving. Tegelijkertijd is het zo veel meer, want de indringende realiteit wordt afgewisseld met bloemrijke metaforen en filosofische bespiegelingen over taal, sterfelijkheid, familiebanden en vergetelheid.
Ik vond het hartverscheurend, confronterend, en ja, ook prachtig want Mortier schrijft pure poëzie en je voelt aan alles de liefde van een zoon voor zijn moeder.
“[Het blijft] wrang iemand met een nietsvermoedende glimlach in het vergeten te zien verdwijnen. Wij zijn het, die voortdurend afscheid nemen, van iemand die er nog is en ook weer niet.”
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van SuusjeLeest
Gesponsord
Verwacht het onverwachte van Getuige nr.8, de nieuwe rechtbankthriller van Steve Cavanagh met een twist. Wat als de enige getuige nog gestoorder is dan de moordenaar?
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
In de Spaanse stad vol tegenstellingen slaan twee jeugdvriendinnen de handen ineen om de moord op een stadgenote op te lossen.
